A w nim
.
Miasto portowe. Nad brzegiem
Rozpruwacz, Kubuś, Jim.
Największy okaz arapaimy nigdy go nie zdradzi
i nie zostanie zdradzony.
.
.
.
W arce
.
Porzucony drobiazg paproci i pilei.
Moc kruszenia trwa na pokładzie.
Zgaszona gołębica, w ciąży urojonej,
szuka oczek w kurzu, w serpentynach,
mrugania stacyjki trafo za siatką.
.
.
.
się
.
Wystawione w każdym oknie krucho
wszędzie jest w środku. znak
wstawiony długopisem na dmuchany balon.
.
.
.
tumbleweed
.
Powiedz mi, kim jestem – krzyczę,
trzymając cię za poły płaszcza.
Zaciśnięte piąstki szalonej.
Na przejściu dla pieszych rodzi się mała
trąba powietrzna, piaskowy tunel.
.
.
.
Alegoria
.
Spustoszenie to miękkie słowo.
Cisi jeźdźcy w wygłuszonych salach.
Oddać linie, odpruć łuki,
odprawić pikadorów,
rozluźnić czerwone chusty.
.
.
Anna Matysiak – urodziła się w 1967 roku, jest autorką kilku książek poetyckich, ostatnio Wsobne maszynki (Dom Literatury w Łodzi, 2020), Na setkach wioseł (Convivo, 2021) oraz chapbooka Książka dla Johna (razem z Johnen Levym, Convivo – Otata’s Bookshelf 2022). Autorka bajek, redaktorka, prowadzi własne wydawnictwo, zajmuje się fotografią artystyczną. Mieszka w Warszawie.
