Ale na peryferiach życia…
aaaGdzieś, na peryferiach życia, można było jeszcze zanotować przestrzenie na jedno, dwa, aż do trzech pięter wysokie. Wieczorami szła taka przestrzeń jedynie na wysokość oświetlonych witryn sklepowych i zamykała się równocześnie ze sklepami o godzinie siódmej, w samym początku granatowej, dusznej nocy.
aaaW kobaltowym mroku dochodziła do głosu jeszcze raz potem: Wytryskiwała wokół żółtych szklanych kwiatów latarń. Była wtedy płaskim krążkiem i fatalną możliwością… Pieściła duszną melancholią, nęciła dalekim prospektem rzeczy przegranych na zawsze i jakichś spraw odległych, które zawsze mogą się jeszcze stać.
aaaPotem, w płowym dniu, stwierdzano po raz któryś, że szklane kwiaty nocy – to staromodne latarnie z gazoliny, a dalej czekano na niesłychane spotkania. Tak przemijało tu życie.
Debora Vogel, ur. 1902 w Bursztynie, zm. 1942 we Lwowie – dwujęzyczna żydowska pisarka, poetka, filozofka, krytyczka literacka i krytyczka sztuki, pisząca w jidysz i po polsku, tłumaczyła także teksty z jidysz na polski (także, w mniejszym stopniu, po hebrajsku) oraz z języka polskiego na jidysz (głównie teksty własne). Zginęła we lwowskim getcie w sierpniu 1942 podczas akcji likwidacyjnej Żydów, wraz z matką, mężem i synkiem.
