ECO PORZECZKA
.
Pies człowieczy na zagonie gnije,
poświęcony na wieki anonim,
nawet wiejska babina go minie,
kim był, właściwie,
co wiemy o nim?
– przywitał się
z miastowymi
właściciel ekologicznego
ośrodka.
Pijesz pan do mnie?! – zareagował
nerwowo turysta w słomianym
kapeluszu i szybko
przechylił lampkę
porzeczkowego wina.
Bez księdza tu zostaniesz,
bez braci, za życia pochowany
w piaskach…
– ciągnął swoją zagmatwaną
opowieść
właściciel.
A już myślałam,
że na wsi są tylko
prymitywni, nieczuli na cierpienia zwierząt,
zwyrodnialcy – zaczęła szlochać
żona turysty
w słomianym kapeluszu.
W takim razie natychmiast
kończymy wakacje
– podjął szybką decyzję,
koneser owocowych
win.
.
.
.
SKATALITES
.
.
Nieźle musiałeś popłynąć,
wyglądasz jak
święty Mikołaj
– śmieje się kopenhaski
gitarzysta
z dredami.
Afgan dobrze nam wchodzi.
Jeszcze nie wpadliśmy
pod ławkę.
Czyli lubisz The Skatalites?
– pyta.
A co z Doreen Shaffer?
– chce poznać prawdę
do końca.
Może być Doreen Shaffer
albo Prince Buster
– mówię mu.
Jasne, Doreen Shaffer
albo Prince Buster.
Byle tylko chodziło
o Skatalites
– zaciąga się.
Tym razem udało się wymienić
sygnały.
The Skatalites!
(Obłoki
wyraźnie
zniżyły się
w stronę kwiatów…)
Na Ziemi
możliwe jest
porozumienie.
.
.
.
TCHICAI
.
.
Czyli… Czyli występowałeś
z kimś takim jak John Tchicai?
– nerwowo pyta wydawca z obgryzionym
paznokciem.
Jasne, występowałem – mówię zdziwiony.
Ale przecież… Przecież wiesz, że Coltrane
wydał płytę Ascension
i tam grał z nim na saksie właśnie Tchicai – ciągnie wątek
wydawca.
Ale Anscension… To było w 1965… – próbuję zrozumieć,
o co mu chodzi.
I w dodatku działali z nim wtedy Archie Shepp
i Freddie Hubbard
– przerywa.
Ale jaki to ma związek z moimi wierszami?
– zaczynam wpadać w delikatną
panikę.
Tutaj liczy się styl gentlemana. Ma taki związek,
że jesteś
przegrany – podsumowuje i stanowczym gestem
wskazuje
drzwi.
Nie będę zmieniał biografii, ostatecznie zawsze byłem
przegrany – pożegnałem się
i wyszedłem
na pełne smogu powietrze.
Pomyślałem, że John Tchicai oddycha teraz pełną piersią
w astralu.
Z powodu wierszy nie warto rzucać się
z mostu.
.
.
.
.
Grzegorz Wróblewski, ur. 1962 r. w Gdańsku, w latach 1966-1985 mieszkał w Warszawie, od 1985 r. w Kopenhadze. Artysta wizualny, autor książek poetyckich, prozatorskich i dramatów; m.in. Ciamkowatość życia (1992/2002), Planety (1994), Dolina królów (1996), Prawo serii (2000), Pomieszczenia i ogrody (2005), Hologramy (2006), Noc w obozie Corteza (2007), Nowa kolonia (2007), Hotelowe koty (2010), Pomyłka Marcina Lutra (2010), Dwie kobiety nad Atlantykiem (2011), Wanna Hansenów (2013), Gender (2013), Kosmonauci (2015), Namiestnik (2015), Choroba Morgellonów (2018). Implanty (2018), Miejsca styku (2018), Pani Sześć Gier (2019), Runy lunarne (2019), Tora! Tora! Tora! (2020), Cukinie (2021), Letnie rytuały (2022).
Wspólnie z Wojtkiem Wilczykiem (fotografie) artbook Blue Pueblo (projekt prezentowany był w BWA Zielona Góra, krakowskim MOCAK-u, Muzeum Literatury w Warszawie, Bałtyckiej Galerii Sztuki Współczesnej w Ustce, BWA Katowice). Tłumaczony na kilkanaście języków, m.in. na język angielski, zbiory: Our Flying Objects – selected poems (2007), A Marzipan Factory – new and selected poems (2010), Kopenhaga – prose poems (2013), Let’s Go Back To The Mainland (2014), Zero Visibility (2017). W Bośni i Hercegowinie Pjesme (2002), w Czechach Hansenovic vana (2018). W Danii w ostatnich latach wybory wierszy: Digte (2015) oraz Cindys Vugge (2016). Wraz z Bobim Peru płyta Projekt1 (2005), autor tekstów w projekcie muzycznym Pawła Kelnera Rozwadowskiego i Krzysztofa Siwego Bentkowskiego, płyta Nie Cierpiące Zwłoki (2021). Udział w licznych wystawach zbiorowych i indywidualnych (malarstwo, mixed media, instalacje) w Polsce, Danii, UK i Niemczech. Książka asemic writing Shanty Town (Post-Asemic Press, USA, 2022), książka-obiekt z poezją wizualną Polowanie (Convivo 2022).
