Mamy dużo z Teresy
Teresa z Ávila:
ona jest nasza,
my jej nie oddamy.
Niemcy mają swojego boga greckiego
Zeusa dłutem Fidiasza rzeźbionego
oraz protestanckiego aura sacri fames
w ascezie żyjącego.
U nas Teresa modli się u Berniniego,
ekstaza – apoteoza – miłość,
nieprzejednana, gwałtowna, całkowita,
absolutnie zazdrosna,
nie-racjonalna.
Tam – to nie my – to Niemcy,
u nich Bóg grecki,
u nas Teresa z Ávila.
U nich denken,
u nas emocja eksploduje:
zacietrzewiona, wewnętrznie stłamszona,
mało racjonalna,
czasem samotna,
egzystencjalnie niepokorna.
Siedzi teraz cicho i płacze.
Muszki na oknie, ścianie, firanie…
Muszki na oknie, ścianie, firanie,
małe, ale dostrzegalne gołym okiem.
Na liściu, zasłonie, wystającym korzeniu,
przechadzają się po ziemi kaktusa.
Na kolcu, na dziecku kaktusa, co jakiś czas pojawił się spod ziemi,
na białym stole, na książce, na jesiennych kasztanach zgromadzonych w szklanym naczyniu.
Chodzą, latają, obwąchują,
nadziwić się nie mogą.
Na spodniach, w butelce, na brzegu szklanki,
na słoiku.
Zatroskane złożonością świata.
W nocy składają małe jajka i gdy zgasną światła – reprodukują się
nieustannie.
Czarne i białe
Temat tabu to rozmowa o kolorze skóry:
czy czarni to czarni,
a kim są biali,
czarni mogą być biali,
a biali czarnymi.
Frantz Fanon, biały na Martynice,
a Czarny na Sorbonie.
Kolor jest konstruktem społecznym,
po co się go bać,
objąć go lepiej,
przytulić.
I pisać o Angolach – to nie moje porównanie:
o białej skórze, zamieszkałej w Ang(o)li.
Łukasz Czarnecki (1980) – socjolog, poeta. Autor tomiku „Purificados/Oczyszczone” (2012).
