Punkt zaczepienia
Dziecko próbuje przejść nam przez
rozum. Skarcone, zamyka się w swym
pokoju. „To ten sam upór, który masz
w sobie po ojcu”. Nie oponuję, widzę
go przecież jak żywo: siedzi sam jeden
i pali. Palce zacisnął na skroni.
Na nowo
„Ojciec śnił się mi dzisiaj na czarno”. Odsuwa
półmisek od siebie i kreśli w powietrzu znak
krzyża. Chce, żebym został jeszcze przez tydzień.
Śmiertelnie poważna, nad wyraz.
Nie jestem sobie nic winien, tak też mógłbym żyć.
Nie jestem nic winien. Wychodzę przed garaż,
nakrywam samochód plandeką. Nad głową
chmura jak sterta papierzysk.
O czym myślałem
Już w lipcu nie było nadziei,
choć lekarz wciąż jeszcze nas zwodził.
Uśmiech nie schodził mu z twarzy.
Pamiętam, spróbował mnie nawet
objąć ramieniem.
Wzburzony wybiegłem na zewnątrz,
by jakoś ułożyć, przetrawić to w sobie.
Ile to trwało, dziś nie wiem.
Do domu wróciłem z pewnością
już w nocy.
Krzyk
Drzwi domykają się lekko. Skupiony,
próbuję usunąć psu kleszcza,
by jutro znów przyniósł ich kilka
na sobie. Wiatr strąca gałąź, ktoś
woła za dzieckiem, bez skutku.
Wiersz właśnie uparł się mówić.
Wystarczy tylko ustąpić
mu pola.
Wilgoć
Wrzesień w nieładzie – żegnamy to lato
bez żalu. W pociągu robisz mi miejsce
przy sobie, podsuwasz kubek z herbatą.
Za oknem świat się mozoli wraz
z nami. „Masz linię życia, którą można by było
obdzielić nas dwoje”.
Mariusz Ropczyński (ur.1976) – poeta, pedagog. Publikował m.in. w „Odrze”, „Akcencie”, „Frazie”, „Kwartalniku Literackim Wyspa”. Autor trzech zbiorów wierszy: Bez rezerwacji (Nowa Ruda 2015), Kwestia wyboru (Nowa Ruda 2017), Obfitość traw (Kraków 2020). Dwukrotny laureat Ogólnopolskiego Konkursu im. Georga Trakla oraz Kazimierza Ratonia. Mieszka w Nowym Sączu.
