Plakat
Zaparkowałem przed biurem. Już w samochodzie
zdałem sobie sprawę że coś jest nie tak. Okna były zasłonięte
z drzwi wejściowych zniknął plakat. Stukałem
ale nikt nie odpowiedział. Dzwoniłem potem bez sensu
do różnych znajomych. Pewnie byli wściekli
z powodu późnej pory i litości jaką musieli mi okazać.
W końcu wziąłem z półki tom opowiadań. To mnie tak uspokoiło
że idąc do kuchni po kanapkę zacząłem nagle podskakiwać
jak żaba. Matka nie pochwalała takich głupich zachowań
ani jedzenia mięsa w piątek. Ja jednak nie miałem wyboru:
od dżemów dostawałem zgagi od serów kataru.
Wróciłem z kuchni w ten sam sposób: podskakując.
Zabawny widok
Znajdują go wciśniętego między wiatę i słupek przystanku.
Tak zaklinowany że nie byłby w stanie oddawać ciosów
ani przyjmować. To musi być zabawny widok: starszy gość
który czeka na swoją kolej. Oni jednak nie śmieją się
mówią niewiele jak to ludzie z nocnej zmiany.
Odżywianie
Ron Padgett (jestem mu wdzięczny)
w wierszu o frankfurterce
pisze że spadła mu z nieba
i że była jak Adam i Ewa razem wzięci.
W dziennikach poetów trudno znaleźć
wyznania w rodzaju: „Dziś rano gotowałem parówki”.
A przecież poeci jedzą parówki frankfurterki
kaszankę. Sam lubię parówki
o dobrą kaszankę coraz trudniej.
Niektóre parówki można by jeść w piątek
i podawać wegetarianom. Lecz w dniach
w których jestem wegetarianinem
jem po prostu sałatę i ser. W tych dniach
myślę o tym ile krwi trafiło już
na mój stół ile zwierzęcego strachu
pochodzi z jedzenia.
Wojciech Bonowicz (*1967) jest poetą i publicystą stale współpracującym z „Tygodnikiem Powszechnym” i miesięcznikiem „Znak”. Opublikował kilka tomów poetyckich, m.in. „Wybór większości” (1995; Nagroda im. K. K. Baczyńskiego), „Pełne morze” (2006; Nagroda Literacka Gdynia 2007), „Polskie znaki” (2010; nominacja do Nagrody Poetyckiej Silesius), „Echa” (2013; nominacje do Nagrody im. Wisławy Szymborskiej i Nagrody Nike) oraz „Druga ręka” (2017; w finale Nagrody im. Wisławy Szymborskiej i Nagrody Nike). Autor biografii „Tischner” (2001), tomów gawęd „Kapelusz na wodzie” (2010) i „Sto lat. Książka życzeń” (2018), licznych książek-wywiadów (m.in. z Janiną Ochojską, ks. Michałem Hellerem i Wojciechem Waglewskim), a także książek dla dzieci: „Bajki Misia Fisia” (2012) i „Misiu Fisiu ma dobry dzień, dobry dzień” (2015). Jako wokalista pojawił się m.in. na płycie zespołu Fisz Emade Tworzywo „Drony” (2017) oraz płycie „Lech Janerka na basy i głosy” (2019). Ostatnio opublikował tom esejów „Dziennik końca świata” (2019).
