Warta docenienia jest odwaga Gabrieli Iwińskiej niepisania w duchu poezji najmłodszej. Zróbmy sobie przeszłość to ucieczka od polityki, niezadowolenia społecznego i nieograniczonego operowania w wierszu podmiotem lirycznym w formie pokoleniowego „my”. Autorka wypracowała swój własny język, konfesyjny, cichy, precyzyjny. Używa różnorodnych stóp rytmicznych, co świadczy o jej sporej wiedzy i biegłości. Najważniejsze jednak w tym tomie są przekazywane treści i poetycki opis i analiza stanów emocjonalnych wkraczającej w dorosłość młodej kobiety. Próba zmierzenia się z odpowiedzią na pytanie, po co jest poezja oraz czy potrafi ocalać. Autorka nie boi się stawiać odwiecznych w poezji pytań, ale robi to świeżo i przekonująco.