Większość tekstów krytycznych dotyczących książek poetyckich Jacka Bieruta osobno zajmuje się kwestią jego niepowtarzalnego języka. Kocia wiara to bez wątpienia tom o szerokich ambicjach literackich i artystycznych (jeśli przez „sztukę” rozumieć będziemy krytyczną refleksję nad światem i sobą, połączoną z wysiłkiem rozumienia i interpretacji, a także znalezienie najlepszych form wyrazu). Na poziomie prozodii i retoryki mamy w książce próby eksperymentów z różnymi formami/konwencjami literackimi, ale przede wszystkim są to konsekwentnie doskonalone przez Jacka Bieruta od pierwszej książki stopy i przebiegi rytmiczne, nowatorskie w polszczyźnie, nakładane kadencje, przydźwięki, echa i równoległe przebiegi rytmiczne. Autor dokonuje krytycznej rewizji, a czasami nawet dekonstrukcji, przyjętych form i strategii poetyckich, lirycznych, a także krytycznych. Można powiedzieć, że cały utwór jest podwójnie związany. Z jednej strony pojawiają się rozpoznawalne konwencje poetyckie (np. trzynastozgłoskowy sylabotonik), które (z drugiej strony) są stale w tomie rozbijane, nadbudowywane i wpisywane w niepowtarzalny, właściwy autorowi, tryb wypowiedzi. Kocia wiara nie operuje dokładnymi adresami topograficznymi, ale każdy czytelnik tej książki może je po prostu poczuć.