„Wiązania” Jacka Łukasiewicza warto brać jako całość. Na samym początku usłyszeć pierwszy oddech długiego życia, na końcu ostatni, jeszcze nieoddany. Autor prowadzi Czytelnika po czymś uniwersalnym i intymnym jednocześnie. W poczuciu najgłębszej, najczystszej, paradoksalnie (paradoks to ważny element natury haiku) pogodnie wybrzmiewającej zgody. Zgody na wszystko, co jest jednocześnie do uniknięcia i nieuniknione. Ostatecznie „W białym powietrzu/ Krążą biali umarli/ Tylko przez chwilę”.

„Wiązania” zdołają czytelnika zaniepokoić, uspokoić, doprowadzić do wściekłości i do łez. Minimalizm, subtelność, niedopowiedzenie przy jednoczesnym wrażeniu drapieżnej łagodności, którą są przepełnione. Jakby czytelnikowi łamano palce dłoni pod niepełną narkozą. Nie w pełni zadany ból, w pewnej części zaznana przyjemność. Dziwne sploty spraw. Dziwne wiązania. Być może rzeczywiście nie ma przypadków, są tylko znaki.

Ta książka kręci się jak szkiełka w kalejdoskopie. Mieć ją i czytać jeden trójwers dziennie, to dopiero zadanie. 

To jedna z najważniejszych książek poetyckich ostatnich lat.

Tomasz Ważny