To szósty tom poetycki wybitnej poetki wrocławskiej i dolnośląskiej, Mirki Szychowiak. Zapewne przełomowy, bo poetka udoskonaliła formalnie swój „dialog człowieka ze światem”. Światem, którego podmiot liryczny często nie rozumie, a jednak próbuje się z nim ułożyć, a także z tym, czym ten świat go uwiera, przeraża, przerasta. Autorka znalazła nową perspektywę „mówienia”, niejako „z zewnątrz”.  Osoba mówiąca w wierszach często stoi z boku, podsłuchuje i podgląda. Czasem się wtrąca i skrzętnie notuje. Najważniejsze jednak jest to, jak to robi. W tych wierszach się nie kłamie i może dlatego są tak poruszające.

Tak o tym tomie pisze inna wybitna dolnośląska poetka, Urszula Kozioł:

„Mirka Szychowiak jest poetką prawdziwą, dojrzałą, wrażliwą na urodę języka i dbającą o kunszt formy. Jej wiersze tchną świeżością, czyta się je z zainteresowaniem i przyjemnością, dają do myślenia. W pracy nad wierszem poetka trzyma się złotego środka – w klarowności jej wypowiedzi czuje się powiew klasycznego wiersza.”