„Transmigracja” to kawał historii, szczególnie tej małej, jednostkowej, od dzieciństwa i młodości z wyjściem z lekcji religii, po włóczęgi i ważne spotkania inicjujące, przez dalekie i bliskie podróże, znajdowanie odpowiedzi bez pytań i pytań dla szukających odpowiedzi. To też fascynujący i barwny powrót w lata dziewięćdziesiąte, pierwsze i naste. Ale także przygody, kontestacja i medytacje. Włóczęgi, góry i trampki, ale przede wszystkim morze. Zapachy i kolory. Kiedy poeta sięga po prozę i uparcie, przez lata jednocześnie rozbudowuje i skraca opowieść, dbając o dystans, bywa ciekawie. W tym przypadku jest ciekawie. Autobiografia została wpleciona w bardzo szerokie tło na wielu planach. To właściwie opowieść o tym, jak to się stało, że współczesna Polska jest taka, jaka jest. I jak to się stało, że „my” jednak nie jesteśmy inni. A także o tym, że są skuteczne sposoby na spokój w tym bałaganie. I chyba także w tym pokoleniu. I że jest nadzieja.