Mieliście kiedyś tak, że gdy coś się kończyło, wydawało wam się, że to za szybko i odruchowo patrzeliście na zegarek? Albo kalendarz? Albo w waszą książkę? Albo w książkę innych? Tak tu jest, na warsztatach Jacka Bieruta, które poza pewnym bodźcem dla regularnego pisania dają też narzędzia, żeby słuchać innych i z tego słuchania wziąć coś dla siebie. To też nie tylko sprawdzenie, czy w krótkim czasie jakiejś części codwutygodniowych spotkań jest się w stanie napisać coś na tyle OK, żeby nie musieć zasłaniać się i tego swojego tekstu zmęczeniem czy innym alibi, czy w krótkim czasie znakomitej większości warsztatów, (wszak piszę to na miesiąc przed ich zakończeniem), proza jest w stanie przebić się w naszej świadomości, języku i może nawet fabule, żeby zdążyli ją zobaczyć również inni i zapamiętać, a jak wiadomo łatwiej to zrobić, dostając charakterystyczną twarz niż nie. Dla mnie te warsztaty to wiele już zapamiętanych twarzy tekstów, a przede wszystkim opowiadanie i czasem nareszcie opowiedzenie historii przez każdego – na równych prawach, obowiązkach, czyli zasadach. Bez wyjątku. Trochę te historie, często pod płaszczykiem tekstu albo wręcz pod pięknym paltem, przypominają mi czas, gdy pierwszy raz w życiu mogłem w zasadzie od samego urodzenia obserwować życie córki mojego brata. I wciąż obserwuję, jak to się zmienia. I dalej czekam, aż nauczy się wiązać sznurówki i pozna się na zegarku. A potem pierwszy raz odruchowo ze zdziwieniem na niego spojrzy i mam nadzieję, że będzie miała wiele okazji, żeby to powtarzać. Dziwić się przy końcu, że to prawda, że to, co dobre, kończy się szybko. Choćby trwało trzy godziny w co drugą sobotę, dwa lata czy całe życie. To, co dobre, poznaję między innymi po tym, że go mi mało i krótko. I nie jestem w tym sam.
.
.
Adrian Tujek, napisał „Niebieskie nie schnie” (WBPiCAK, 2019) i „Pierwszą wizytę tamburynu w Alpach” (Wydawnictwoj, 2022). Prowadzi kancelarię adwokacką oraz wykłada prawo. Mieszka we Wrocławiu. Odpoczywa w górach.
