Poezja jak miesiąc miodowy
Piotr Gajda
Dążenie do sprokurowania geopoetycznego toposu
Menu
/
Menu
Poezja jak miesiąc miodowy
Mieć poezję w genach
Julia Jerzykiewicz
I zamiast radosnego hebrajskiego Alleluja zostaje tylko przyziemny: Allel.
O „Ludziach”
Piotr Śliwiński
Niebanalna, komplikująca, niemanieryczna, treściwa i atrakcyjna.
O powieści Jacka Bieruta „Ludzie”
Jacek Łukasiewicz
Czytelnik może na tym poprzestać, czytać jednym tchem z krótkimi przerwami na posiłki i sen.
Aulicha biel i czerń
Kinga Młynarska
Mężczyzna czuje potrzebę wyrażania pewnych spraw
Potęga miniatury. O „Królewnie z kukurydzy” Miry Ledowskiej
Jacek Zalewski
Lektura tekstów opisujących Holocaust z perspektywy kogoś, kto go doświadczył, nie jest na moje nerwy
Ta łuna to on
Jacek Bierut
I zaczynasz traktować tekst jako ciało
O wierszach Marcina Sendeckiego (Dukt 12)
Jacek Bierut
jak te wiersze są zrobione metrycznie
Jadwiga Mizińska
Drogocenne pustynnienie
Zwyczajna spowiedź powinna się przeto zamienić w zapowiedź.
Król wyjechał
Leszek Budrewicz
Jednocześnie definiuje źródła antydemokratycznej grozy: kryzys nowoczesności, samotność, niewiedza, bezradność.
Dwie recenzje dwóch
jeleniogórskich tomów poetyckich
Tomasz Ważny
Czy zatem pozostaje nam pogodna rezygnacja?
Recenzja „Perły i cienia”
Katarzyna Kolbowska
(…) poezja Alana Migonia jest buntownicza.
Dramat współczesnego humanisty. Recenzja książki „Szpila” Jacka Zalewskiego
Przemysław Głuchowski
W ogóle postać Aleksa przypomina głównego bohatera „Idioty” Dostojewskiego, czyli księcia Myszkina.
Kąt pełen ciemności…
Rafał Kasprzyk
Podejmuje to wielkie ryzyko tamowania obficie krwawiących ran świata i od razu zaczyna z wysokiego „C”
Bać się i bawić
Karol Maliszewski
wchodzi się do czyjego intymnego świata, towarzyszy się odkrywczemu językowi i oryginalnej wrażliwości
