Rafał Różewicz debiutował w roku śmierci Tadeusza Różewicza. Po pięciu latach obaj spotykają się na kartach „Po mroku” i jest to zupełnie nieoczekiwane spotkanie. Po raz pierwszy młody Różewicz tak otwarcie nawiązuje do autora „Niepokoju”, czyniąc ze swojego bohatera lirycznego – bohatera rodem z „Kartoteki”. Ale bierna postawa peela, w większości komentującego świat z perspektywy łóżka, jest pozorna. Bowiem „Po mrok” Rafała Różewicza to najbardziej „zaludniona”, intelektualnie ruchliwa i przemyślana książka w dorobku poety. Takiego powrotu można tylko pozazdrościć.