Jeżeli powstaje książka eseistyczna, w której więcej jest wyobraźni, historii, płynności wypadków, realizmu oraz porządnych, przemyślanych (sic!) złudzeń niż w literackiej opowieści, a wszystko to przemycone w formule niemal lekkiej, jakby esej i sztuka pisania felietonu podlegały tym samym regułom, którym podlega pisanie poczytnej literatury właśnie, to co powinien z tym zrobić czytelnik, oraz dokąd to wszystko może wraz z nim zabrnąć? Jeżeli na dodatek po lekturze każdego fragmentu zapisanego w tej niemal lekkiej formule, czytelnik pozostaje sam ze sobą oraz z poczuciem przyjemnego ciężaru w głowie, a wszystko, co wydawało mu się mieć sens podczas lektury, teraz jest go pozbawione, bo współrzędne, którymi był prowadzony, nagle i bez podania jasnych przyczyn zostały podmienione, jak można go pytać o wrażenia?
„Przesieka” Jacka Bieruta nie odpowie na żadne z powyższych pytań. Tych ostatnich zada całe mnóstwo. Zamąci, zburzy „zastany porządek rzeczy”, podważy i podda w wątpliwość, nie zapomni jednak przy tym pozwolić czytelnikowi, żeby samego siebie potraktował z należytym dystansem. Z tym samym, z którym – istnieje takie podejrzenie – autor podczas pisania tych tekstów traktował samego siebie oraz wszystko, co wokół niego „jest”, a nawet „istnieje”, a także to, czego wokół „nie ma”, a nawet „nie istnieje”.
Książkę tę należy czytać i polecać do czytania, ale nie należy nikogo pytać o wrażenie z lektury. Tak musi być, ponieważ Jackowi Bierutowi, poecie, prozaikowi, krytykowi literackiemu, pisanie rzeczy oczywistych nie sprawia przyjemności. I niech tak zostanie.

Tomasz Ważny