Jacek Łukasiewicz daje książkę, w której podmiot twórczy jest zarazem – nierozłącznie – podmiotem doświadczającym różnych cielesnych dolegliwości (m.in. złamanie miednicy, zaburzenia diabetologiczne, zawał). Pisanie: wyrafinowane, warsztatowo wysmakowane – w chorobie i w ścisłej zależności od nie jest w Cięciach zjawiskiem normalnym, zwykłą praktyka codzienną. Nie wspomaga ono powrotu do zdrowia, nie projektuje czasu „po” wyzdrowieniu – przedstawia świat poznawany ze zmienionej perspektywy, świat, w którym cierpienie i fizyczne ograniczenia, choć ważne, nie są dla podmiotu centralnym zagadnieniem. Jest nim, co własnie nieoczywiste, rzeczywistość widziana inaczej, od nowa, z nieustającą ciekawością i nieudawanym zdziwieniem. na tym, jak sądzę, polegają niezwykłość i wyjątkowość tej książki.

Paweł Mackiewicz