Pełna pasji inwentura świata i ludzi Bouški wydaje się początkowo katalogiem ekstremalnych obrzydliwości, które mogą powstać z miłości, pragnień i poszukiwania człowieczeństwa. Prozy poetyckie to przede wszystkim monologi przedziwnych podmiotów rozstawionych w różnych miejscach horyzontu, który stanowi jednocześnie spektrum różnorodności; rozwój każdej wypowiedzi ma jednak swój własny pion – spadający z nieba, gdzie bujał w zbyt śmiałych obłokach, do piekła lub, odwrotnie, kierujący się z niezachęcającej ziemi w stronę niebiańskich wyżyn. Wypowiedzi podmiotów są jednak zbyt gwałtowne i zbyt realne, żebyśmy mogli udawać, że nie mamy z nimi nic wspólnego. Wybrzmiewają tu chóry neurotycznego narzekania i syki manipulacji, sadyzm, głupio obojętne zło, ale też najczystsza i najbardziej zniewalająca miłość. Bouška nie wskazuje na nikogo, bierze wszystko na siebie, a jego sugestywne doświadczenie wszystkiego, co w człowieku obrzydliwe i piękne, kończy się ostatecznie pozytywnie, w nadziei, w momencie, kiedy „ty i ja jesteśmy z jedynego światła”.