Simon Armitage, jeden z najpopularniejszych współczesnych poetów brytyjskich i jedyny, któremu udało się tak skutecznie urynkowić własną markę, jest właściwie rówieśnikiem naszego pokolenia „brulionu”. Gdyby odnieść jego wiersze do początku lat dziewięćdziesiątych, odkrylibyśmy wiele zaskakujących powiązań z polską poezją epoki przełomu: od wspólnej fascynacji nowojorczykami, przez konwersacyjną formę i zamiłowanie do lokalnej, żywej mowy, po eksploatowanie codzienności i prywatności, podszyte jakąś metafizyczną tęsknotą. W „Mało brakowało” dostajemy rozwinięcie wyboru z „Nocnej zmiany i innych wierszy”, portowej kooperacji Jarniewicza i Gutorowa z 2003 roku, poszerzonego o cztery kolejne tomy autora, aż do zeszłorocznego „Flit”. Z czasem Armitage klasycznieje i staje się jeszcze bardziej komunikatywny, inaczej korzysta z masek i daje czytelnikowi więcej miejsca na oddech. Coś jednak pozostaje w jego wierszach niezmienne i dzięki temu wciąż intensywnie drąży w polszczyźnie: realizm i precyzja opisu, związane z obraniem perspektywy zwykłego człowieka w zwykłym, czasem komicznym, czasem zasmucająco monotonnym świecie. Trudna sztuka refleksyjnego bycia (w refleksjach? w refleksach?) to jedyna i wystarczająca prawda tej poezji.

Jakub Skurtys