***
Smugi twoich myśli przenikają
do mojej codzienności
formując mit wspólnej egzystencji,
a na wpół przymknięte okiennice
przepuszczają jedynie
cieniste złudzenia.
Posiłki na stole jak drogowskazy
przed zakrętami dnia
czuwają nad bezpieczną drogą,
a kwiaty w wazonie doglądają
czule chwil zamyślenia.
***
Konsystencja codzienności stężała,
jej faktura stała się chropowata,
a w swej nieprzenikalności
straciła jędrność i kontury.
Teraz zaledwie wyczuwa się
jej porowate istnienie,
a jednak chrzęści
rozcierana między palcami
i zgrzyta w trybach zwyczajności.
Uparcie stawia opór swą masą
i nie pozwala się zredukować
do ziarnka piasku.
Kartografia myśli
Przez otwór w ścianie
wkracza fragment pożółkniętego muru,
a także mniejszy czworokąt nieba
wykrojony z całości ostrymi liniami dachów.
Pozostają jeszcze pęknięcia w tynku
rozwidlające się na kształt korzeni.
Resztę trzeba sobie dopisać.
Stwarzam więc światy,
zespalające się
z tymi kilkoma promieniami świata,
które przepuszcza skrawek
niebieskoszarej płaszczyzny.
Są tam moje myśli,
rozproszone po różnych kątach wyobraźni,
nieskore by się podporządkować.
Są linie proste
jak brzegi budynków
wyznaczające ludzkie działania.
Są linie krzywe, bliższe człowieczej naturze.
To one prowadzą mnie do was
meandrami istnienia.
Małgorzata Fabrycy, urodzona w Opolu, ukończyła filologię romańską na Uniwersytecie Opolskim. Obecnie przebywa w Paryżu, gdzie kontynuuje naukę na Sorbonie. Tłumaczyła z języka francuskiego poezję i prozę takich twórców jak Francis Jammes, Stéphane Mallarmé, Jean-Michel Maulpoix, Stephen Moysan, Hélène Gaudy, Rim Battal czy Cécile Coulon. Ponadto tworzy, głównie poezję, w tym eksperymentuje z japońskimi formami haiku i senryu. Pisze także eseje oraz teksty krytycznoliterackie. Fragmenty jej prozy i poezji publikowane były w licznych czasopismach. Zaangażowana jest również od lat w działalność Demosceny – społeczności tworzącej sztukę cyfrową.
