DAJCIE CHLEBA Z PÓŁKI A NIE Z ŻUKA
,
na wsi naszej nigdy nie było sklepu
każdy odbywał pielgrzymkę poza granicę rowu aby żyć
każdy po stodołach orał jak mógł ziemniaczany humor
a nie depresja czy jak to zwał
chlebowy klakson skoro świt za grosze
prowidłowy spokój gorącego glutenu z okolicznych pól
tulił od zasiewu do żniw
próżnia deską cegłą smołą łatana
huczne otwarcie pierwszego sklepu przy kapliczce
popyt
podaż
wieś tańczy wieś śpiewa wieś się modli
nastała ta polska nieszczęsna wieś i tu
.
.
.
STÓŁ JEST DO WSZYSTKIEGO
.
stół w głównej izbie był największy
we wnętrzu w razie potrzeby skrywał jeszcze więcej
drzazg żuru czy chleba z lat zapomnienia
do wigilii go bebeszono
do ślubu bebeszono
do chrzcin bebeszono
wtedy do dziadka też go wybebeszono
tam gdzie talerze parować powinny nie parował dziadek
dębina ojcowska do dębiny dziecka przytulona
leżał tak i leżał nie pił nie jadł
leżał
baby wyły aż glina zmiękła
wyły aż dziadka wynieśli i zakopali
potem nikt nie wył
izba wywietrzona
talerze parują
jemy
.
.
.
JA, OJCIEC, DZIAD, PRADZIAD
.
przez ciemną wieś do domu idzie mimo że latarnie mają dziś urlop
trzeba iść bo jak nie iść
ojciec dziad pradziad szedł
kiedy po oczach smagał deszcz czy grad
w domu ziemniakiem pachnie na szybkim ogniu gotowanym
piątka dzieci odbiera witalność
brzydkiej kiedyś dziś brzydszej żonie
po ziemniaku conocny obowiązek pobożnej rodziny
dzieci słysząc
drżą
przed kolejnym bratem siostrą
drżą
przez ciemną wieś do domu idzie mimo że latarnie mają dziś urlop
trzeba iść bo jak nie iść
ojciec dziad pradziad szedł
kiedy po oczach smagał deszcz czy grad
.
,
.
ŚP. ANTEK PALICA
.
na pogrzebie ŚP. ANTKA PALICY był ksiądz z ministrantem
tylko
dodatkowo padał deszcz tautologicznie kwitując egzystencjonalną prozę
ŚP. ANTEK PALICA to był nie lad chłop co jadł pił palił żył
ziemniaki sadził
zbierał
zębami piwo pod sklepem otwierał
żony z dzieckiem nie miał
pan jezus je miał prawdopodobnie na czterdzieści procent
pomarańczową rometową kozą jeździł od wsi do wsi
żeby być
aż padł z tym rowerem między szosą a rowem
trzymając się rury od wiejskiego znaku
lubili go wszyscy
na niby
pochował go ksiądz z ministrantem który go nie lubił szczerze
dlatego nie poświęcił grobu nie sypnął ziemi
wszystkie wiejskie państwowe honory przepadły
ŚP. ANTEK PALICA
przepadł
.
.
.
DRYLOWNICA
.
chciałbym zjeść owocową zupę z jajecznym makaronem
z wiśniowych dzieciątek dolnośląskiej matki ziemi
dłońmi matki mojej z kresów nie przesiedlonej
ugotowaną
gdzie jest zardzewiała drylownica która wybijała
wiśniowe kręgosłupy z polsko niemieckiego sadu
na gorąco zamykane słoje przetworowych schronów
bez niej żal szpakom odbierać kwasowość lotu
amigdalinę spokoju
nie mogę znaleźć cholernej drylownicy
nie ma smaku wsi
.
.
.
Miłosz Broniszewski. Rocznik 93’. Urodzony we Wrocławiu. Absolwent Wrocławskiej Akademii Sztuk Teatralnych. Aktor, pisarz, kiedyś muzyk, chwilami reżyser.
Laureat ogólnopolskich konkursów poetyckich m.in Złoty Syfon 2020, Laur Dziewina 2021.
Wyróżniony w Ogólnopolskim Konkursie Poezji Lirycznej im. Andrzeja Babaryko oraz IX
Ogólnopolskim Konkursie Poetyckiem im. Zygmunta Krukowskiego. Jest stypendystą
Prezydenta Wrocławia za osiągnięcia artystyczne na rok 2021/2022. Zagrał w dyplomie
„Wrocław. Escape room” w reżyserii Arkadiusza Buszko oraz był asystentem reżysera przy
tym projekcie. Jest autorem, współreżyserem i odtwórcą roli „A” w spektaklu „Pokłóć się ze
mną!”, który brał udział w wielu festiwalach teatralnych w sezonie 2021 (FAMA, Zlomvaz
Festiwal w Pradze, XX Festiwal Dramaturgii Współczesnej w Zabrzu, Festiwal Szkół
Teatralnych w Łodzi czy konferencja Lalka Nova). Spektakl został również nagrodzony
podczas FAMA 2021 „Trójzębem Neptuna” za najlepsze wydarzenie festiwalu. Zagrał,
napisał tekst oraz stworzył dramaturgię do spektaklu „Plemię” w reżyserii Magdaleny
Młynarczyk. Spektakl powstał w ramach dofinansowania z konkursu 42. Przeglądu Piosenki
Aktorskiej we Wrocławiu w nurcie OFF i na tymże festiwalu miał swoją premierę w 2022
roku. W 2023 roku Broniszewski zadebiutował w Warszawie główną rolą męska w spektaklu
„Nasze Miasto” w reżyserii Adama Sajnuka w Teatrze Warsawy. Uwielbia robić wiele
rzeczy na raz, a potem złościć się na siebie, że jest tego za dużo i nie ma ostatecznie na nic
odpowiedniej ilości czasu.
