Nieświadome
.
Uwiera mnie trwoniony czas. A jednak nie mogę teraz
nic poza wierszem. Bardzo kuszące zostać tu na zawsze.
Najgorzej stawać się smutkiem, kiedy na dworze plus trzydzieści,
gęba jeszcze bez zmarszczek i nikt nie strzela. Jest płynnie.
Nie wiem nawet, do kogo należy ten dyktat. I czy w ogóle istnieje.
Ale głupio tak przybierać kształt starej panny.
W tym kraju.
.
.
.
projekcja
.
znowu zrywam ze światem.
znowu ma za dużo deficytów,
nie umie przyznawać się do błędu,
ucieka, kiedy niełatwo.
chowa w sobie bestię,
atawistycznego gada,
przynudza w najlepszym wypadku.
co chwilę zmieniają mu się nastroje,
na zmianę czuje gniew, smutek i strach.
zupełnie jak ja.
.
.
.
przerwij mi w połowie talerza
.
łatwiej tym, co mogą odstawić bez kompromisów.
ja nigdy nie wiem, czy tylko głód, czy już wilczy.
zawsze myślałam, że bólu nie może być więcej.
zawsze się myliłam.
jak mocno trzeba wierzyć w jutro, żeby wreszcie przyszło?
ty przychodzisz za każdym razem, kiedy wiem, jak zatrzymać.
kiedy indziej nie ma po tobie śladu.
rodzę i ronię. już jestem chora, już nie muszę bardziej.
i tak mnie nie widzisz.
.
.
.
zedytuj mnie
.
nie mogę spać, bo głowa mi pisze
nowy wiersz bez tłumaczenia
na angielski. odkąd pamiętam,
zapisywałam świat słowami. dawniej
sprejem na warszawskich murach,
teraz próbuję klawiszem. tyle że znowu
myślę po ciemku i potem sama siebie
nie umiem odczytać. sama nie wiem,
czy to ty we mnie, czy Australia
naprawdę płacze.
.
.
.
Nieurodzaj
.
Zbyt mało chcę. Po dwóch tygodniach nie bycia w ciąży,
poranne nudności minęły. Wieczorne wciąż mają nadzieję.
Zamknęłam na cztery spusty drzwi, za którymi jesteście.
Dla dobra.
Ciągle żałuję. Wolę czekać, aż mnie ktoś utwierdzi.
Obejrzałam od środka dziesiątki domów.
Gdyby tak żadnego nie mieć
i wszystkie.
.
.
.
.
Beata Kołodziejczyk – odkąd pamięta, zapisywała świat słowami. Dawniej sprejem na warszawskich murach, teraz próbuje klawiszem.