János Térey, jeden z najciekawszych węgierskich głosów literackich ostatniego trzydziestolecia. Autor wierszy, powieści, dramatów i esejów, którego twórczość poetycka stanowi pomost pomiędzy liryką Endre Adyego a dykcjami poetów najmłodszego pokolenia. Świadomie czerpiący ze swojej biografii oraz historii XX wieku, nie ucieka od pytań i wyzwań, jakie stawiają dzisiejsza kultura i cywilizacja.

Urodził się 14 września 1970 roku w Debreczynie, od czasu studiów mieszkał w Budapeszcie, gdzie zmarł 3 czerwca 2019 roku. Wydał ponad dwadzieścia książek oraz był laureatem licznych nagród literackich i teatralnych. Debiutował w 1991 roku tomem wierszy Szétszóratás (Rozproszenie). Do jego najważniejszych dzieł zalicza się powieść wierszem Paulus (2001), poemat dramatyczny Nibelung-lakópark (Osiedle Nibelung, 2004), tom poetycki Ultra (2006) i napisany wspólnie z Andrásem Pappem dramat Kazamaták (Kazamaty, 2006). Pośmiertnie wydano jego tom wierszy Nagy tervekkel jöttem Rosmersholmba (Mojemu przyjazdowi do Rosmersholm towarzyszyły wielkie zamiary, 2019) i zbiór wspomnień Boldogh-ház, Kétmalom utca. Egy cívis vallomásai (Dom Boldoghów, ulica Dwóch Młynów. Wyznania miastowego ziemianina, 2020).

Jego teksty tłumaczono na angielski, niemiecki, francuski, czeski, słowacki, serbski, turecki. Po polsku ukazał się obszerny wybór wierszy Przyszłość miodu (tłum. Daniel Warmuz, 2024), dramat Muzyka na trzy stoły (tłum. Elżbieta Sobolewska, w antologii nowego dramatu węgierskiego Kolizje, 2010), a w prasie literackiej wiersz Hadrianus Redivivus (tłum. Julia Wolin, „Literatura na Świecie” nr 11–12/2012), opowiadanie Tydzień miodowy (tłum. Daniel Warmuz, „Ha!art” nr 56/2016) i fragment wspomnień (tłum. Monika Jurczak, „Wizje” nr 2/2020).