Polska poezja płonie ogniem doktrynerstwa, a w samym środku – nietknięty pożarem – funkcjonuje Rafał Gawin. Można by o nim powiedzieć, za Czesławem Miłoszem: żadnej nie ma recepty, do żadnej nie należy sekty. Ten człowiek-instytucja polskiej poezji – twórca, krytyk, animator, organizator, juror i wydawca – nikomu nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą. I to właśnie z tego egzystencjalnego i politycznego miejsca, łączącego elastyczność, zdrowy dystans, spryt i bezkompromisowość, wypływają nowe teksty Gawina. Choć w gruncie rzeczy trudno rozstrzygnąć, czy są nowe, czy może bardzo stare, wszak ów poeta przyzwyczaił nas do dość swobodnego i nieco hochsztaplerskiego periodyzowania swojej twórczości. Nigdy nie wiadomo, czy jego ostatnia książka nie jest tak naprawdę pierwszą. Nie zdziwiłbym się zatem wcale, gdyby teksty, które mam przed oczami, były burzliwym debiutem, a nie dziełem dojrzałego czterdziestolatka. Zasadniczą siłą tych utworów są niewątpliwie niewielkie rozmiary, szlachetna przejrzystość frazy i wyczuwalne, ale nienachalne napięcie, podszyte liryzmem. Jest krótko i szybko, nie jest to jednak w żadnym razie wyraz jakiejś językowej ideologii – tak modnego i chwalonego tu i ówdzie minimalizmu. Gawin duchowo i intelektualnie jest niewątpliwie maksymalistą, który wysławia się jednak bardzo oszczędnie, ponieważ doskonale wie, że nikt nie jest dziś gotowy na usłyszenie więcej. On owo więcej oczywiście nieustannie sygnalizuje, lecz ma przy tym świadomość, że współcześnie to więcej zupełnie się rozmyje czy zagubi. To książka z bardzo szerokim, tak to nazwijmy, międzywersem, który autor błyskotliwie obrysowuje, dając zwięzłą formą w istocie bardzo pojemny wykład spraw własnych i światowych. Nie są to wiersze li tylko prywatne, ale też nie są to wiersze wpisujące się koniunkturalnie w dyżurne literackie dyskursy.

Polecam i pozdrawiam

Adam Wrotz, krytyk niezrzeszony