Pisałam już o wchodzeniu do pokoju, kobiecie na balkonie, nerwicy natręctw i myszy w wiejskim sklepie. Teraz napiszę kilka zdań o tym, jak zostałam wkręcona w warsztaty literackie.
Nie lubię rywalizacji, poza przezwyciężaniem własnych słabości. Na co dzień zajmuję się wieloma rzeczami jednocześnie i często zmuszona jestem polegać na cudzym zdaniu. Jakież było moje zdziwienie, gdy po namowie znajomej i wysłaniu jednego z moich tekstów zakwalifikowałam (!) się do dwuletniego projektu prowadzonego przez Jacka Bieruta.
Z początku nic nie było takie, jak się spodziewałam. Towarzyszyło mi nieustanne pytanie, co ja tam właściwie robię. Znalezienie na nie odpowiedzi zajęło mi trochę czasu. Dziś, po dwóch latach spotkań, wiem już nie tylko co, ale również dlaczego i jak. Spotkania we Wrocławskim Teatrze Współczesnym stały się dla mnie inspiracją. Przeszłam na nich zarówno kurs pisania, jak i czytania, analizowania, słuchania, a wszystko w towarzystwie wspaniałych ludzi i czujnego Mentora. Zakotwiczyłam tu, rozwinęłam się, dojrzałam. Jestem ogromnie wdzięczna Jackowi za dostrzeżenie mojego tekstu, wszelką pomoc, uwagi, anielską cierpliwość i ogromną wiedzę, którą dzielił się z nami tak po prostu. Jestem wdzięczna każdemu z Was za waszą twórczą obecność i inspirację. Liczę, że jeszcze nie raz spotkamy się na wieczorach autorskich.
.
.
Kasia, od zawsze przemierza szlaki ukochanych Tatr. Dwa lata temu wyruszyła w inną fascynującą podróż pod okiem Jacka Bieruta. Na warsztaty prozatorskie we Wrocławiu trafiła przez zbieg okoliczności i odnalazła tam niezbadane obszary siebie.