Antologia Wiersza Polskiego
Zuzanna Ginczanka

Przepis na prostotę życia

Bru­kom ulic się dzi­wić przez okna, li­czyć wro­ny i ły­kać dzi­siej­szość,
wszyst­kie my­śli od­rzu­cać od sie­bie i zo­sta­wiać je­dy­nie naj­mniej­szą,
nie na­zy­wać ni­cze­go sło­wa­mi, nie wy­pla­tać ze wzru­szeń okre­śleń,
nie wpi­sy­wać w ze­szy­ty spo­strze­żeń, de­fi­ni­cji nie są­czyć z unie­sień. –

Nie ozda­biać się rzew­nowz­dy­chli­wie w bez­na­dziej­ność twa­rzo­wo prze­zło­tą,
roz­czo­chra­nych, cy­gań­skich tę­sk­no­tek nie na­zy­wać li­lio­wą tę­sk­no­tą,
nie przyj­mo­wać od­wie­dzin wspo­mnie­nia, któ­re łza­wi się zwy­kle pół­pła­cząc,
nie ho­do­wać w do­nicz­ce mi­ło­ści i nie skra­piać snów won­ną roz­pa­czą. –

Łapać mu­chy i zie­wać sze­ro­ko; nie od­na­wiać skoń­czo­nych roz­dzia­łów –
i nie zbie­rać ko­lek­cji ze sple­enów, au­to­gra­fów i zga­słych za­pa­łów – –
– – ły­kać ran­ki ha­ła­śną ra­do­ścią i na dło­niach po­da­wać im ser­ce,
a wie­czo­rem za­sy­piać w pro­sto­cie, jak w dzie­cin­nej mię­ciut­kiej koł­der­ce.