Kategoria: Poezja

czeka aż zasnę

ten jeden jedyny smutek

gdzie jest zardzewiała drylownica

Jestem na nie

Z „Trax”

na zeszyt

jakim językiem będą mówiły nasze dzieci?

życie jest jamą drapieżnika, z której uciekłam

Zespół przeprosił.

za językiem

Nie jestem święty, więc nie świętuję.

Zdrowiej wcale nie chcieć.

pili mnie jak słodki nektar

bo ja tak mówię i tak być musi

nad zabetonowanym brzegiem rzeki

ze złamanymi skrzydłami

I cóż, że surma w niebie gra

gdzie jesteś

ogrzewam kamienie

jest tylko okruchem opowieści

z tomu „Rebelia”

trawiąc szlachetne niegdyś słowne nawyki

zabawkami między deszczem 

że takie szumiące

to już siódmy wers i nic

poezja XXI wieku

I ruszam razem z przeznaczeniem.

marzenia zadają cios

bardzo jasne włosy

jak nabój 

ołówkiem przewijam kasetę

czarna niczym ja

choćby miała smakować octem

fundament przeżarty od gąb

Teraz jestem sama i nie jestem sobą.

trzecia rano od zawsze godziną samotnych mężczyzn

czuję, choć nie powinnam

w rękach odłamki

ten beztroski dziecięcy

idzie koniec języka

Łatwiej się nie da

tej jesieni będą strzelać z latawców

armia was całą armię nas
ma zamiar zmieść ze sceny

Ale jaki to ma związek z moimi wierszami?

siedzieliśmy anonimowo lecz blisko

pierwszy był tu Bóg

Wypłakała rzekę, a on zwinął żagle.

tym jest dla mnie ta przygoda

Nie wygląda niewinnie, prawda?

To jednak nie była moja sprawa

ludzie tacy jak ty

przez chwilę jesteśmy tylko my dwie, ja i ja

każdy ruch wygeneruje jakiś układ

trzymając cię za poły

na skórze twoje kroki

Trzymaj mnie mocniej

zasada takiego zdania jest niepochwytna

W jej głowie twój zapach szumi

Na górnych pomostach

miłość istnieje

było już legendą

jestem zajęta i nie mam nic

naszych czekających na nieuchronny koniec

strain and enmity

nie było miejsca na niewinność

ratuj mnie kto może

nie trzeba mott

wyblanszowane lica

Płoszczynka ma postać skończoną

słowoleje

szybkość roślin

gdzie nawet nie przechodzą psy

Wiatr dmie szyderczo.

szlag trafia głębię

Przypadek czy analogia?

słowa bezwietrzne

wpompowali

kto następny

Kto nie pracuje i tak musi się ubrać.

im mniej, tym lepiej.

w Boga rodziców męża

Ucz się od nich.

jabłka sąsiada

Nikt nie uwierzy gdy opowiesz w Warszawie

zwycięski kolor późnego świtu

uciekam rowerem

Niech się zdarzy.

Przeszłaś samą siebie, już pora wracać.

ileż wierszy powstało o pociągach

gdy woda liże jej suknię

Przekupiony naród.

na chwilę zapomniałem o wojnie

bo poezję robi się z przypomnień

dopiero kiedy przywódca odsłania twarz

– myśli pan że benzyna dobije do 10?

dzielone są piony. na białe i czarne. to one
zbijane są pierwsze.

najlepsze pomysły przychodzą po wódce

Tyle ładnych wrzutek do złapania.

wszystko wyrywał i jeszcze mnie nakłaniał