Tag: Antologia Wiersza Polskiego

Lecz ja, wybaczcie, bracia, pragnę Polski słabej

Tłoczą mi
w ciebie moja ojczyzno jakiś gorzki swąd.

Synowie naszych kobiet nie będą nosić broni

Wtenczas dopiero!

Ta ciemność wszystko oczerni

Idę z palcami mgłą pokrwawionymi.

Ona się uśmiechnęła

Miłosierdzie i krew, i pot, i żółć, i ocet.

Przeto
wróćmy znów do esencji. Z nią bo jesteśmy pewniejsi.

Światło mówi – stop.