„(…) ALE
(wersja ocenzurowana)
nic nie dzieje się w języku”.
a co ma się pod nim / nad nim niby kryć?
granice języka nie będą granicami świata,
choćbyś język rozciągnął po „pogo głosek”, paramorfologię,
transsyntaksę. kto mi zabroni 4’33” cage’a postrzegać
jako wyraz przekory wobec wittgensteina?
dlaczego nic nie dzieje się w języku? – bo nic nie dzieje się
w języku przejętym przez milczenie, prze-
milczanie, polityczną poprawność i
podszyte ciszą rzeczy:
do których modlę się (bezsłownie)
(ale z sensem) (coraz mniejszym o boga).
granice świata nie będą granicami
pisma i mowy, bo schedę „po nas”
przejmą wtórni analfabeci.
31.12.2020
Μῆνιν ἄειδε, θεὰ, Πηληϊάδεω Ἀχιλῆος
„kurwa” sprawująca funkcję fatyczną
w ustach troglodyty
przywodzi na myśl myślenie o
wulgaryzmie jako wyższym przejawie człowieczeństwa (vide:
komunikacji, sztuki, gniewu –
explicite).
jaka jest kurwa, każdy widzi, choć nie chce być widziany jako kurwa,
będąc niezwłocznie kurwą we własnych oczach.
dajmy na to, taki edyp:
nieświadoma ślepoty własnych poczynań
kurwa nie przestaje nią być (?).
a chuj wie.
gniew opiewaj, strąconym bogom równy
gniew, który nie każe podcinać sobie żył, skoczyć przez szybę.
zaciśnięte piąstki po kieszeniach, kreska ust niewzruszona to
wyższy przejaw człowieczeństwa
(vide: komunikacji, sztuki – załóżmy, że też
„boskości”:
orać ziemię przemieszaną z kośćmi,
siać spustoszenie z czystej czułości).
30.12.2020
historia śmiechu (2)
Minęliśmy Curico,
minęliśmy Curico.
(Dante Laguara)
gdy nie mogła zasnąć, włączała
filmy o katastrofach lotniczych.
„drugi pilot wyszedł z kabiny i polecił nam zapiąć pasy, mówiąc:
<będzie trochę trzęsło>”. albo:
„zamierzam zjeść pilota”. albo:
„czasem widzisz takie rzeczy, że myślisz:
, a potem
to się właśnie dzieje”
(lawina).
mówiła: „scenarzyści powinni obmyślać mniej
powtarzalne matryce narracyjne”;
nagle się orientowała: „kurwa, to
dokument”.
brzuch bolał ją od śmiechu, co zapewne
byłoby sygnałem alarmowym dla kogoś
o dyspozycji psychicznej innej niż moja,
ale ja śmiałem się razem z nią tym idiotycznym śmiechem,
kiedy ze wszelkich sił chcesz przestać, i im bardziej chcesz,
tym mniej możesz.
nigdy nie byliśmy bliżsi śmierci niż wtedy.
30.12.2020
Piotr Jemioło (1990) – autor wierszy, opowiadań i szkiców krytycznych. Trzykrotny laureat Nagrody Głównej na Ogólnopolskim Konkursie Poetyckim im. Haliny Poświatowskiej w Częstochowie (2010, 2011, 2012). Laureat Nagrody im. Kazimiery Iłłakowiczówny za książkę pt. „Nekrotrip” (wyd. Kontent, 2019). Honorowy obywatel Krakowskiej Szkoły Poezji im. Aleksandra Fredry. Nieoficjalnie nazywany „Remigiuszem Mrozem polskiej liryki” oraz „najszybszym poetą ostatniego półwiecza”.
