We śnie
Wszystko odbywa się we śnie.
Tej wiosny najdłużej chciałem zatrzymać
w sobie kosmiczne przebłyski świata,
którego wcześniej nie znałem,
bo go nie było. Prześwity nieoswojonej
tęsknoty, która ze świstem szyła przyszłe
wspomnienia i dziwną przyszłość,
która miała po nich nastąpić.
Najbliżej siebie byłem wtedy,
gdy twoje słowa biegły z tak niemożliwej dali,
że nie można ich było dosięgnąć
ani pominąć. To prawda. Spokojny jestem
wyłącznie w ruchu. Sam nie wiem,
kiedy splot wrażeń rzucił mnie
aż pod Psi Kościół, gdzie granit przyjmował
takie ciosy od czasu,
że pękło moje skamieniałe serce,
którego podobno nie miałem.
I zanim zawyłem,
straciłem.
Spokojny jestem wyłącznie w ruchu.
Gdy szukam w pośpiechu wyrzutni
dla zbyt obrotnych myśli, ale nie muszę jej mieć.
Chcę, ale nie muszę. Płynę sobie
przez napowietrzne łąki i czuję wyraźną
różnicę pomiędzy jedną ulotną rzeczą
a drugą, a świat oddala się
w niewiarygodnie przygodnym kierunku,
w odmęty któregoś dnia, w cień
pewnej chwili,
w urobek mgieł.
Najbliżej siebie jestem wtedy,
gdy prawie nie jestem. Kiedy prawie
mnie nie ma. Gdy życie na chwilę odchodzi
na palcach i nigdy nie wraca. Jak teraz.
Pamiętam tylko, a może śniłem, że
kiedyś kochałem,
ale tym razem bez bólu.
Tym razem ból nie jest twój
ani mój. Jest nasz. To znaczy,
że w końcu go nie ma.
Bo wszystko odbywa się we śnie.
A sen też mamy wspólny.
A to już nie sen.
Grzegorz Tomicki, elektromechanik urządzeń przemysłowych. Doktor nauk humanistycznych w zakresie literaturoznawstwa. Absolwent Uniwersytetu Wrocławskiego. Stale współpracuje z miesięcznikami „Twórczość”, „Odra” i „Nowe Książki”. Opublikował tomy wierszy: Miasta aniołów (Bydgoszcz 1998), Zajęcia (Kraków 2001), Pocztówki legnickie (Katowice 2015), Być jak John Irving (Łódź 2017) oraz monografię naukową Po obu stronach lustra. O twórczości Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego (Szczecin-Bezrzecze 2015). Mieszka w Cieplicach, czyli w Jeleniej Górze.