Piłka jest w grze
Kiedyś byłam kpiną. Oglądałam Pocałunek Putina
i odechciewało mi się całować. Konflikt eskalował,
przed wyjściem do pracy zostawiałam rosół na gazie.
Przy fajrancie pozostawało mieć nadzieję, że Władimir
jednak w międzyczasie wyłączył.
Innym razem ktoś przeterminował mi paszport. Akurat
kiedy na złość carowi wybierałam się ze swoimi jabłkami
na Ukrainę.
Dziś na parodię brakuje już miejsca, chociaż igrzyska w toku,
a chłopcy mają pełne trybuny. Daleko im tylko do mężczyzn,
którzy głodują od czterdziestu trzech dni za prawdę.
Za to potrafią się kiwać.
Brałabym cokolwiek
Tak łatwo chłonę.
Wchłaniam i przetwarzam.
Aż fermentuję, a wtedy nawet dobrze,
że wszędzie pusto.
Niektórych lepiej nie mieć pełniej.
Zbyt łatwo chłonę.
Człowiek nad embrionami
Profesor Dębski nie żyje. Obrończynie życia wznoszą toasty,
bo jeszcze dużo czasu upłynie, nim odważą się móc, a nie musieć.
Nim w głowach pomieszczą, że zasługują na troskę.
Profesor Dębski nie żyje. Pierwszy raz od dawna płaczę
nie nad sobą. Po własnym ojcu nie poczuję tego ścisku w gardle
i nic nie poradzę, obcy przyniósł więcej.
Profesor Dębski nie żyje. Bardziej niż kiedykolwiek
jestem wdzięczna za moją aborcję.
Bez przerwy lustro
Odbijam się w tobie co do blizny.
Co do impulsu i myślę, że prędzej
czy później stłukę.
Albo polubię.
Self kompensacyjne
Wczoraj przyszli kominiarze. Przez dwadzieścia minut
przepychali komin i mówili, że u sąsiada to było lepiej.
Od kołyski tak mam. Składam się w kostkę, zwijam w kłębek
albo roluję na całej długości, ale wciąż nie mogę zmieścić
w twoje oczekiwania.
I wolę omijać place zabaw. Pełno tam rodziców
nieodstępujących na krok własnych wyobrażeń o tym,
jakie powinno być ich dziecko.
Wracając do kominiarzy. Myślę, że nie stało się nic.
Myślę, że po prostu trzeba palić więcej trawy.
Beata Kołodziejczyk (ur. 8 kwietnia 1983 w Warszawie) — pisze, redaguje, korektoruje, składa, wydaje, fotografuje. Odkąd pamięta, zapisywała świat słowami. Dawniej sprayem na warszawskich murach, teraz próbuje klawiszem. Prozę życia poznała od bogato wystrzępionej podszewki. Pisać o niej uczyła się na Portalu Pisarskim — od września 2013 jako anonimowy nick, od stycznia do października 2014 jako redaktor prozy. Szefowała również działowi publicystyki i korektorowała w dwumiesięczniku literackim Sofa, redagowała, korektorowała i publikowała na portalu Eprawda, korektorowała w 6.2 Magazynie, obecnie publikuje w związanym z Ośrodkiem Postaw Twórczych [OPT] magazynie Helikopter. W 2015 roku założyła Wydawnictwo Morphinum, w którym składa własne słowa w książki. Od 23-go roku życia otacza się dziećmi, również z zaburzeniami rozwoju. Wierzy, że one i poezja pomagają odnaleźć dziecko w sobie. W latach 2009-2010 prowadziła Klub Malucha Milupowo w podwarszawskim Izabelinie, w latach 2013-2014 salę zabaw dla dzieci na warszawskiej Woli, a w roku 2015 była wolontariuszką Fundacji Zobacz… Jestem. Od listopada 2015 matkuje projektowi dedykowanemu osobom z zaburzeniami odżywiania — ED Project. Pokochaj CIAŁO. Podpowiada, z czym je się ED, poprzez różnego rodzaju art-akcje w sieci i poza nią. W lutym 2016 w warszawskiej Kawiarni Terapeutycznej zorganizowała „SZTUKĘ kontra ZABURZENIA ODŻYWIANIA”, na którą składała się wystawa aktów zgromadzonych w ramach akcji ZRZUĆ CIUCH, pokaz „Panoptikonu” (filmu dokumentalnego z 2011 roku z jej udziałem), dyskusja z widownią (prowadzona przez psycholożkę Agnieszkę Kasprzak) oraz występy artystów wspierających projekt. Z końcem sierpnia 2016 złożyła album z wybranymi fotografiami wystawy.
Zdarzyło jej się:
— I miejsce w konkursie poetyckim „Słowa pod werniksem. Ekfrazy – 2013”;
— I miejsce w konkursie poetyckim „Zaśrodkowanie #9” (2014);
— I miejsce w konkursie poetyckim im. Zygmunta Kubiaka „Mitologia jakże współczesna” (2014);
— III miejsce w konkursie prozatorskim „Dreszczyk z gwiazdą w tle” (2014);
— I miejsce w Ogólnopolskim Konkursie Poetyckim „O Złotą Wieżę Piastowską” (2014);
— wyróżnienie w VIII Turnieju Jednego Wiersza „Poetycki Lombard” (2014);
— wyróżnienie w XLIV Ogólnopolskim Konkursie Literackim „O Rubinową Hortensję” (2014);
— wyróżnienie w IV Ogólnopolskim Konkursie Poetyckim im. Z. Krukowskiego (2018);
— III miejsce w 27. Konkursie Literackim „O Złoty Syfon Stowarzyszenia Żywych Poetów” (2018);
— wyróżnienie specjalne Przewodniczącego Jury w XIV Ogólnopolskim Konkursie Poetyckim „Czarno na Białym” (2018);
— III miejsce w Ogólnopolskim Konkursie Poetyckim „Zainspirowani Dobrem 2018”;
— III miejsce w III Ogólnopolskim Konkursie Poetyckim im. Zbigniewa Jerzyny (2018);
— III miejsce w XI Ogólnopolskim Konkursie „Siedem Grzechów Głównych” w kategorii poezja (2019);
— III miejsce w XVIII Ogólnopolskim i Polonijnym Konkursie Literackim im. Leopolda Staffa (2019);
— II miejsce w XI Ogólnopolskim Konkursie Poetyckim „O Granitową Strzałę” (2019).
Jak dotąd wydała na świat:
— tom wierszy „(A)tomik” (wydanie pierwsze — 2014, Wydawnictwo Miniatura, wydanie drugie — 2018, Wydawnictwo Morphinum);
— zbiór opowiadań „Cztery smaki” (wydanie pierwsze — 2015, Wydawnictwo Morphinum; wydanie drugie — 2017, Wydawnictwo Morphinum);
— książkę dla dzieci „Łaty w kratę” (2015, Wydawnictwo Morphinum);
— tom wierszy „w przepie(p)rzeniu” (wydanie pierwsze — 2015, Wydawnictwo Black Unicorn; wydanie drugie — 2016, Wydawnictwo Morphinum);
— album z aktami „ART kontra ED” (2016, Wydawnictwo Morphinum);
— tom wierszy „uzbrojona po uszy” (2016, Wydawnictwo Morphinum);
— pierwszą część powieści „Uśpieni. Brudne łona” (2017, Wydawnictwo Morphinum);
— tom wierszy „Bez żadnego trybu” (2018, Wydawnictwo Morphinum).
W wolnych chwilach uczy się, jak być dobrą dla siebie i dla innych. Żałuje, że wolnych chwil tak mało.