-•-
co mi po słowach
kiedy kwiaty kłujące
kawa zimna niesłodka
niebo rażące dalekie
co mi po słowach
kiedy włosy białe
krzyczą o kształty nieznane
oczy otwarte zaspane
co mi po słowach
kiedy łez pozbawione
puste zasiane plamą
wątpieją w ukryciu
gdzie pocieszenie
myśli nasenne, że
to przybyło
poprzez miłość
-•-
nieskończoność nie istnieje
to tylko liczba osiem
trącona wietrznym orkanem
palca rannego skinieniem
rzeczywistość nie istnieje
to tylko płaska plama
powierzchnia czterech kroków
patrzami niewidziana
nie ma też ludzi, bo błądzą
oczami, które nie ślepią
nie słyszą dźwięków dodatnich
zamknięci w suchej matni
albo to wszystko jest jednym
ziarnkiem piasku maleńkim
zgubym w tej nie materii
niekolorowi, niekształtni
-•-
głośno
we wszystkich wymiarach
cicho
na wszystkich poziomach
kiedy słyszę, widzę
kiedy mówisz, mówią
każde w swoim języku
czas choć jest pętlą
nie wraca
biegnie po prostej fali
albo stoi, to tylko zmiana
w tył, w przód
teraz
uwolni z oddali
samotność
w każdym drzemie
do życia nocy
od śmierci rana
zajrzeć pod skórę
obudzić znaczenie
wieczność nie będzie sama
-•-
kiedy przyszedłeś
niebo runęło na ziemię
spłynęło po szybie nogami
delikatnie po ulewie
każdy ma swoje niebo
które nad głową unosi
niczym balonik na sznurku
ostrożnie uważaj kolce
zobaczyć nie znaczy widzieć
większość nie patrzy w oczy
pod nogi ślepią, by nie przewrócić
karty następnej powłoki
inni nie boją się mówić
wprost szybko, bo nas goni
jutro odkryte, wczoraj już było
tkwimy w zamkniętej dłoni
-•-
córką mojego syna jestem
kiedy przytulam się do niego
kiedy dostrzegam skąd on przyszedł
z obrazu równoległego
matką dla ciebie jestem synu
teraz i zawsze w mych ramionach
w przyszłości spojrzysz na mnie ciepło
zrozumiesz skąd wróciłam zdziwiona
Katarzyna Osipowicz (ur. 1979), artystka sztuk wizualnych, autorka oryginalnego cyklu kolaży fotograficznych „Demontage”. Miłośniczka poezji, filozofii i muzyki współczesnej.