fight club
gdy podpalam mieszkanie, podpalam je
dla ciebie, gdy rozwalam gęby, rozwalam je
dla ciebie, gdy wykrwawiam się, wykrwawiam się
dla ciebie. miłość nie może
oznaczać stagnacji
święte
święte komunie święte przyjęcia
boga bierze się do ust i trzyma tam
jak najdłużej (by się nie rozpuścił:
wypluć schować
w kieszonkę zasuszyć
jak motyla)
wiersz pozbawiony nachalnej narracji
miłość życia? nie, dziękuję
otrzymane
1
co dostałeś z wiersza, pyta jeden
chłopiec drugiego
możliwe pytania: co ja
dostałam z wiersza? dostałam cokolwiek?
co dostanę z ciebie, wierszu?
2
postawy człowieka
wobec cierpienia, dostałam z tego trzy, mówi
dziewczyna obok
postawy człowieka wobec cierpienia: skamienienia,
odejścia (co za to dostanę, co dostanę z tego?)
disco for you
aj aj aj, co masz
w sobie, to mi daj
ram pam pam, czarne
cierpkie, to ci dam
raz, jeszcze raz
nowy nurt w sercu miasta, śmierć
żywsza niż życie – właśnie ją zobaczyłam (coś
wyrywa się z siebie, by nigdy
nie powrócić)
–
nurt, którym płynęłam, ta sama rzeka-bagno –
powtórka z niepowtarzalnego – wkładam palce
w tę samą szparę, dotykam
tej samej złudy, fantomu
ciała, krwi
lodowe marzenie
jak zimno chcesz, by ci
ze mną było?
e-enternity
co wpisujemy
w swoje przeglądarki, co
przeglądamy, w czym się?
–
wiesz, to wszystko się gdzieś
zapisuje, gdzieś
pozostaniemy
Lidia Karbowska (ur. 1995) – studentka filozofii na UAM w Poznaniu. Laureatka konkursów literackich, m.in. OKL im. S. Grochowiaka (2016), OKP im. D. Maliszewskiego (2018). Jej wiersze znalazły się w książce „Wyjustowani. Antologia młodych twórców” (Toruń 2018). Kociara.
