film drogi
co myśleliście, gdy cyrk wsuwał się rano w mapę miasta:
że dziewczętom z placu zabaw przestaną parować młode brzuchy?
że syn weźmie lekcję świata, jak bierze się łyk oranżady?
zobaczą wszystko, co nocami z żółtej płachty dachu skrobią karły:
ślinę, sierść i śmierć.
co myśleliście, gdy w suchej dłoni syna stygł popcorn:
że gwiazdą wieczoru nie powinien być murzyn z białą wstążką na szyi?
pociesza dzieci z pierwszych rzędów, które płaczą, bo
nie odrobiły jeszcze zadań z przyrody.
wieczorem będą śnić czarne zęby i brokat na ciałach akrobatek.
co myśleliście, gdy waszą córkę znaleźli w rozciętym grzbiecie konia:
że wygląda jak klacz w rui, którą głodny francuz nakrył grubą derką,
gdy syn odklejał landrynki z biletu do cyrku?
zwierzęta zasypiały wtedy po cichu,
stare kobiety czesały ciasne kucyki – teraz kołyszą siwe głowy.
cyrk już odjechał, w ubojni na ścianach namalowano sceny z bajek
mięsem dławiła się już przez całe życie
Marina Abramović leży w trawie i patrzy
pewnie było już po wszystkim. wczoraj
kierowca ze wsi jak wszystkie inne torturował na dworcu autobus.
okrył go papierem ściernym jak kocem z polaru, szorował mu czoło
z rdzy: „synuś, synuś, jedźmy stąd, ja już nie mogę” ― płakał krótko.
jakaś wizja końca świata nagle
zapleśniały mu wąsy.
żona upiekła skubańca, nie miał wydać dwóch złotych, w szarym swetrze
zwłoki młodych myszy, mylił trasę już od początku.
najgorzej było na zakrętach ― zawsze ślisko i zimno,
na jego żywot święty z kuchni wołanie,
że jakaś kobieta z Belgradu wycięła sobie gwiazdę na brzuchu,
że dziecko zabiła, bo go nie chciała, że zwariowała
cała ziemia, a w niebie nikt nie mieszka.
żona płakała krótko w brudny fartuch,
pogoda też była w kratkę.
przeciąg
wyszliśmy za późno. zdążył mi się zrobić
przeciąg w relacji pozamałżeńskiej. wciąż opowiadasz
o dziewczynce, którą podobno urodziła drukarka.
to treści żołądkowe wyjątkowo kwaśne, kiszone cytryny
narysowałeś sobie w Paincie, wyplułeś pestki
z wczorajszych wyobrażeń o byciu dobrym ojcem
albo wujkiem, który skacze: w dal, czasem w bok.
miało być cesarskie z weselnej fotobudki, klisza pękła jednak
jeszcze w łonie matki. dziś wklejasz tylko znaczki,
polecasz mi ten z figurką grubego Buddy z nadciśnieniem
albo chorą tarczycą.
mówisz, że poczta nie zawodzi tylko w twoich klaserach,
reszta nie ma już żadnego znaczenia.
czasem rozmawiamy już tylko o tym,
jak założyć rodzinę z kaloryferem, a ja
bawię się świetnie i krzyczę: nie przeszkadzaj mi
bo tańczę.
Patrycja Sikora – urodzona w Wieruszowie w 1989 roku. Pisze poezję i prozę. Finalistka projektu Biura Literackiego Połów 2018. Nominowana do Nagrody Głównej XXIV OKP im. J. Bierezina. Publikowała w magazynie „Kontent”, „Helikopter”, „Tlen Literacki”. Mieszka w Poznaniu.
