* * *
.
garbaty księżyc
dzieje się naraz wszystko
nie ubywa niczego
w zwykłym życiu liczonym
od poniedziałku do świąt
a nie daj Boże pogrzebu
coś sprawia że dzieje się to
co zechce
tu między nami i ówdzie
gdzie rzeczy pierwsze
rozpychają strony świata
to wtedy po moim garbie
chodzą obce spojrzenia
i księżyc tocząc się drogą
upycha za pasem
jeszcze ciepłą pełnię
.
.
.
* * *
.
upał porasta drzewa ciaśniej niż radość
i w końcu
po tylu beznadziejnych próbach
spędzonych na niepowodzeniu
wydobywam się
na samo dno szczęścia
tu wszystko jest nowym cudem
szarówka i kłótnia i deszcz
więc niewiele umiejąc ale ciągle się ucząc
ruszam za krągłościami słońca
bo to tym śladem chodzi szum
żyjący wewnątrz dni tak głęboko
że prawie jest mi z tym dobrze
.
.
.
.
Nad Brdą
.
Uwielbiam idealnie niewykorzystane sytuacje.
Mnożą się jak orkiestry w jesieni.
Nagle budzą hałas w dźwiękach i kolorach.
Na ulicach trąbią, brzęczą jeden instrument
po drugim dziwnie rozpisane
we wprzódy ustanowione harmonie.
Nie umieją wyobrazić sobie czegoś więcej.
W jakiś tam sposób istnieje kwietniowa pełnia
i księżyc milczących żniwiarzy. Pachnie noc.
W ciepłym powietrzu grają, grają niespokojne ostrza.
.
.
.
„Przypadek 2″ A.G
.
a to dziś pod zielonym światełkiem
wypijemy piwko układając do snu
strony świata
dziś będziemy się zachowywać
jak gdyby nigdy nic się nie kryło
w zapachu koszonej trawy
dziś wreszcie się zobaczymy
choćby to był poniedziałek
zajęty swoimi sprawami między którymi
Ty też potrafisz przejść niezauważona
bo przecież nic się tu nigdy nie dzieje
to przez przypadek to wszystko
.
.
.
Niż żeby
.
tu za piętnaście
zawsze biją dzwony
i nagle widać trwałość
użyteczność
piękno
troski opadają
jak stara farba ze ściany
muzyka przyrasta do ust
a kamień serca
toczy się gdzie zechce
więcej nie trzeba
niż żeby wszystko było
po swojemu pełne zmian
i potknięć
.
.
