Kołysanka
a
Dlaczego płaczesz?
Nie ma leków nasennych.
Siedzisz sam na łóżku.
Twoja twarz nieustannie umiera,
od kołyski zostały nogi.
Wsadziłeś bajki między wiersze.
Powiedziałeś sobie przyrzekam:
nie zostawię się nigdy więcej.
Zapłonął pierwszy papieros.
Sen otworzył ci oczy.
a
a
a
Powiedz mi
a
Żałujesz?
Powiedz mi, że żałujesz.
Obudzisz się w starym szpitalu,
gdzie karmili cię morfiną,
gdzie nie wiedziałeś jak się poruszać.
Zapomniałeś o rodzicach,
po ośmiu godzinach w pracy
śpisz.
Próbujesz wzbudzić litość,
odstawiając leki.
Po którymś razie,
wyrzucili cię na bruk.
Gdyby nie pieprzony lęk wysokości,
strach przed upadkiem,
byłbyś ptakiem,
zniekształconym przez wiatr
albo gadem
ukrytym za zdezelowaną łuską.
Żałujesz?
Powiedz mi, że żałujesz.
a
a
a
Musisz przyjść na swój pogrzeb
a
Nikt nie przyniósł kwiatów,
nie zapalił zniczy.
Zabetonowali dół,
posadzili drzewa.
Nie miałeś okazji na
refleksję egzystencjalną,
awangardę słów.
Zamknęli wieko,
stałeś obok,
nic nie przyszło Ci do głowy.
Wypłakali świeczki,
wypalili łzy.
Stałeś obok,
chciałeś krzyknąć.
Wczoraj utknęło
w gardle.
a
a
a
Kamil Figas (1998) – poeta, student, pracownik, w przyszłości podróżnik. Mieszkający we Wrocławiu oławianin. Publikował w „Plaży.Ciemni”, „Akancie”, „Fabulariach”, „Zakładzie”. Jego wiersz znalazł się w antologii Reguły Gry, aktywizującej młode środowisko poetyckie Wrocławia.
