Tak, to teraz! Wciąż jeszcze wrzę i bulgoczę, a już posłusznie przybieram kształt stożka. Obejmuję filiżankę od środka. Przytulam się ukropem do chłodnej porcelany, przywieram wszystkimi cząsteczkami do bladych ścianek.
Zadowolona mlaszczę i chlupoczę jak psotliwy kociak, powoli smakuję cukier, coraz więcej cukru… Oj, za dużo! Nie nadążam połykać kryształków, staję się gęsta i ociężała. Ale już zaraz wiruję, gdy wprawia mnie w ruch łyżeczką. Lekko wyszczerbioną łyżeczką z kompletu po babci, moją ulubioną.
Uwielbiam te chwile w tańcu!
Dziś niesie mnie niestarannie, jest rozkojarzona, rozchlapuje mnie. Rozlewam się po spodku, ciężkimi kroplami spływam na ceratę na stole. Żal mi tych kropel, żal patrzeć jak stygną, jak tęsknią. Nie lubię tego. Wolę trwać do końca wtulona sama w siebie, przenikać się goryczą i słodyczą, upajać ckliwością brązu z bielą mleka, wznosić aromatem ponad stołem, po całej kuchni, zaglądać za piec, za kredens.
Zanim zniknę w jej ustach, zanim mnie zachłannie przełknie i pozbawi życia, wciąż jeszcze z czułością spoglądam okiem z tłustej śmietanki na łuszczący się sufit, na lampę oblepioną kaskadami pajęczyn, na poszarzałe firanki w niemytych od zimy oknach. To już. Żegnajcie. Do jutra.
.
.
Joanna Ewa Goc – wykładowczyni akademicka, laureatka Warszawskiej Nagrody Edukacji Kulturalnej. Jej wiersze i opowiadania można przeczytać m.in. w czasopismach: „Helikopter”, „Tlen Literacki”, „Epea”, „Tygodnik Powszechny” i na portalach literackich „Wydawnictwo j” i „Pisarze.pl”. Uwielbia wędrówki po zatłoczonym Sao Paulo i po kolumbijskich lasach deszczowych.