Kategoria: Bez kategorii

Właśnie Schmitz stał się inspiracją do postaci Leopolda Bluma w Ulissesie.

co to znaczy widzieć w człowieku
możliwość pewnego zamieszkania?

wysypują się cukierki

możesz rzucać mi prawdę

cmentarz by tam nie pasował

Kobieta wyglądała na przestraszoną. Ale jedno spojrzenie wystarczyło.

niełatwa pochwała celów, do których dążymy, walcząc przeciw sobie

ten spór nie jest nasz, te ryby nie mają w sobie Boga

Dla jednych stała się ekopoetką, dla innych tylko reżyserką przeciętnego horroru, a dla kolejnych synonimem pejoratywnego pojęcia kiczu.

W ludziach biegły grupy biegowe,
dzielnica i całe miasto.

Odpowiedź zdaje się łączyć przypadki Andrzeja Stasiuka i Rolanda Barthesa

Zacząłem być łapczywy, pochłaniać życie, czasami nawet w zbyt dużych porcjach, co nieraz prowadziło do dosyć bolesnych, powiedzmy, zakrztuszeń… No, ale tak już jest, jak się igra z razami pierwszymi i ostatnimi.

„Rzeczy ostatnie” Piotra Lenarczyka, pierwsza książka prozatorska wydawnictwa j, już dostępna!
Kiedy wszystko już się wydarzyło, zostaje coś jeszcze. Przejęcie kontroli nad zamknięciem wszystkiego. „Rzeczy ostatnie” Piotra Lenarczyka prowadzą nas uczciwie przez kolejne etapy zamykania własnych wątków. Ostatni tort w życiu wydaje się atrakcyjny i prosty, ale każdy kolejny krok jest trudniejszy. W tej książce robi się duże kroki.

Moje IQ przekracza 130, natomiast jeśli idzie o inteligencję emocjonalną jestem kretynem z rodzaju tych najbardziej opóźnionych.

Zamroczone zamieranie.

produkowała więcej i więcej iluzji, tlenu wieku

Ale od razu mówię, że nie będziesz uradowany tą informacją.

chyba nie chcę wiedzieć co się stanie
po prostu całkuj mnie kochanie

puszczam się z tobą po duktach

są takie miejsca we wrocławiu, o których nie wie nawet straż miejska

zdruzgotany przyjął do wiadomości, że jego matka nie ma na imię “mama”

podobno tak to smakuje za pierwszym razem

Przedwieczna tęsknota, poszukiwanie gestów odtwarzających odwieczny sens życia, bliskość stworzenia i natury, bliskość człowieka i zwierzęcia.

Realne życie wymaga nierealnych zabiegów

„Piosenka o przymierzaniu”, nowa książka poetycka noworudzkiego poety, prozaika, krytyka literackiego. Czy najlepsza w dorobku autora? Naszym zdaniem zdecydowanie!

usta są wielką raną, która nie daje się zasklepić
o żadnej porze, w żadnym dotyku

No więc każdy jest inny, ale jak macie wiedzę i gaśnicę typu B, to poradzicie sobie bez problemu

Myliłeś małpy z aniołami, przyjacielu
Wieszają za to głową w dół

romskie grupy znajomych rozpalają grilla.

zdobywając główki pełne ptasich marzeń

zahacz się zębami w miejscu odpowiednim
zahacz wędzidełko spływaj po mnie

Miasto Królów Polskich musi pozostać w naszych rękach.

Wszyscy byli ponadgryzani.

od pokoleń
ta sama wiadomość
podpowiedzi te same

Pancerzyk mojej ciotki wydał mi się nagle pusty, bo zdałem sobie sprawę, że jej samej dawno już wewnątrz nie ma.

np. pisk, rumień, zdrowe
elementy fauny i flory

Stany Zjednoczone nie podziękowały.

Wieje, a oparcie usuwa się spod pleców.

Jesteś obok słów, na zewnątrz widzenia, to jest świetny świat

podróżowałem pociągiem nacjonalistów nie miałem wyjścia
jechali do wrocławia

ziemia to okrągły kamień który wsadziłem dziś
do kieszeni

niebo przejmuje i odbija
książki i mapy z biblioteki

Dychotomia zachwytu nad pięknem słowa i zazdrości, że inni mogą sobie tak po prostu pięknie pisać, w ogóle nie biorąc mnie pod uwagę, doprowadziła mnie właśnie tu, gdzie jestem teraz.

wolałabym układ pokarmowy
ptaka.

Wszystko było wspaniałe, zanim przestało być istotne

po stronie których ludzi się opowiadam

W awokado barze wiedzą, co to ciągłość.

Lubię wychodzić z założenia, że człowiek walczący to ten, który potrafi znieść rzeczywistość, w której prosząc nie otrzymuje, w której szukając nie znajduje, w której kołacząc zastaje drzwi zamknięte i wreszcie, który bardziej nie wie, niż wie.

„Alikwoty”, debiutancka książka poetycka Joanny Pawlik, finalistki XXIV Konkursu Poetyckiego im. Jacka Bierezina, jest już dostępna na stronie wydawnictwa j.

Po co szukać wyjścia z sytuacji bez wyjścia

jednym z nich jest smutny kelner
bez święceń kapłańskich

W razie co wyrżnę hipiskę podprowadzoną z wiecznej wanny Króla Jaszczura
Albo rozbroję w marmurowym okopie
Jedną z twoich histerycznych dup.  

Liberté, Égalité, Fraternité, ou la Mort.

Jedni do cywila.
Inni do przysięgi.
Był jakiś porządek.

Wydawało mi się, że wszyscy czują się Bukowskimi i że im więcej ktoś wyrzyga, tym większy ma fejm.

W tym wszystkim zawsze był duch, którego dosyć łatwo się sprowadzało z niewidzialnych światów i mam nadzieję, że ten duch, który towarzyszy nam również teraz, jest tak ekstrawagancki i różnorodny jak tamten.

boję się,
że myślę i okaże się to prawdą

ciętych kwiatów
powinno się zakazać
jak mięsa

Usta splamione goryczą.

Myślę, że niezrozumienie jest błogosławieństwem, cudem, na który mogą pozwolić sobie tylko ludzie wolni.

a my degeneraci stworzyliśmy kodeksy
by własnym rękom utrudnić
marsz do cudzych kieszeni

Wielki Kosmopolityczny
Centrysta mógłby być rośliną.

stanąć na wysokości hosanny

Podszedł do budy i kopnął ją, wydając przy tym przenikliwy jęk. Buda zakołysała się, deski upadły na ziemię.

Morze wpływa na twoją skórę
i decyduje o kolejności słów.

na kartce w kieszeni spodni miałbym listy do samego siebie

„Mało brakowało”, nowy wybór wierszy Simona Armitage’a w języku polskim ze znakomitymi tłumaczeniami Jacka Gutorowa i Jerzego Jarniewicza, jest już dostępna na stronie wydawnictwa j.

jeśli nie doleję sobie odpowiednio szybko
widzę tylko pustą butelkę

Bielicki odzyskuje sztuczny, konstrukcyjny charakter narratywizacji, bo w Pawilonach nie służy ona legitymizacji silnego podmiotu stojącego za wypowiedzią ani zasypaniu przepaści między językową reprezentacją i rzeczywistym przeżyciem.

Puste miejsca, dobrze powiedziane. One odstają, niektóre może się po prostu nie udały i nie powinno ich być w „Pawilonach”?

„Pawilony”, wznowiona książka poetycka Dominika Bielickiego, jest już dostępna na stronie wydawnictwa j.

nie trzeba sobie życzyć bycia gdzie indziej
jestem gdzie indziej

Nie chcę ich łączyć z żadnym konfliktem.

git ludzie i milicjanci
lali hippisów którzy
i tak w końcu wygrali

Tadeusz Pióro podejmuje próbę rozmowy o „Końcu wakacji” z autorami książki: Marcinem Baranem i Marcinem Sendeckim.

Jest to utwór niezwykły, a niezwykłość tego lirycznego poematu polega przede wszystkim na podwójnym autorstwie.

W rezultacie autorstwo (podmiotowość) bardzo się komplikuje, nie tyle zacierając się, co wzajemnie wchłaniając.

„Koniec wakacji”, wspólna książka Marcinów Barana i Sendeckiego, już dostępna na naszej stronie!

uśmiechnęła się pisze esemes życia

jedzenie łatwo wpada wprost do pysków

tylko ja nie mam biletu

macham obiema rękami i mam wrażenie, że się unoszę

tylko poeta zapyta
kto ci to zrobił

niech to będzie ktoś ładny

nigdy nie zapłakałam
nad husserlem

stojąc na samym szczycie odwróconej przepaści

I chodzą po świecie piewcy prawdy

Na jej wycieraczce leżała koperta.

Szachida! Islamistka! Terorystka! Zabójczyni!

Wszystkieo najlepszeho z ohazji kobieeeeeet!

Uciekłam przed domem.

Lusterko na ramię. Zamontowane na stałe.

czy udźwigniesz ze mną tę chwilę
i czy mogę cię w to wkręcić?

Uśmiechnij się do mnie porządnie.

Akt zniewalania dokonuje się przede wszystkim za pomocą słowa.

Na początku jest to miłe, podrażnia delikatnie zmysły i zaczynasz jak dym kadzidła unosić się do nieba, zanosząc modlitwę, żeby choć raz w życiu zobaczyć towarzyszkę swej podróży zupełnie nagą.

piekło nad miastem kruszeje

Kapcie wysuwają się na prowadzenie.