Kategoria: Poezja

Zza kadru wystają

Lecz ja, wybaczcie, bracia, pragnę Polski słabej

można z nas czytać

Nagła niemożność związania końca z końcem

Nie mogę oddychać w twoich oczach

a gdy zdarza się że w snach piszesz wiersze

Tłoczą mi
w ciebie moja ojczyzno jakiś gorzki swąd.

Synowie naszych kobiet nie będą nosić broni

czy wiesz jak gęsta krew się czerni?

Wtenczas dopiero!

Ta ciemność wszystko oczerni

gdy staje się słowo

nieco dłuższe niż „krótkie” włosy

mówiłem zrąb szadź nikt mnie nie powstrzymał kto by śmiał

kabel do przedłużacza
drewno do klasztoru

Tamtym Czarnym nie chodzę,
bo Czarny.

to będzie wiersz na papierze makulaturowym. nie żaden velvet.

W kółko o tym na pasku

W głowie monochromatoza.

pigment jest niebieski

Obiekt Fantazji Podmiotu ma na sobie szorty, bluzkę na ramiączkach i chustkę fantazyjnie zawiązaną wokół szyi.

zaczyna się wiercić całym konturem

Każda kropla mojej
krwi płonęła do ciebie.

nie mam dobrej odpowiedzi

Jeśli już nie spać – niech nie śpi całe miasto.

ten ciemny anioł z niesfornymi słowiańskimi brwiami

jak piosenka Kazika z pierwszego miejsca listy

Proszę pana, niech pójdzie pan w prawo,
pan trafi, ja w pana wierzę.

kapusty gniją pod lekkimi gruszami

gdyby padał deszcz spirytusowy
byłbym szklaną perłą w błocie
pośród szczęśliwych wieprzy

Miało mnie tutaj nie być, a jestem

za późno, by rzucić już skończone studia

Najmocniejszą stroną książki
jest ślad po wyrwanej kartce.

Panieńskie nazwisko pierwszej kobiety brzmiało Mickiewicz.

Istnieje wiele dowcipów.

plemię nie miało zbędnego pożywienia dla nieprzydatnego starca

Kobieta z deskami rąbie płot.

Czasem przychodzi biec za wagonem.

nocą na przełęczy podpalam
ogniska

i nie jest to ich jedyna fanaberia

Całkiem poetycka końcówka.

budzi światło
trzykrotnym pianiem kogutów

Możesz pisać albo oddać krew

wypnij swoją słodką dupę

nie jestem tą tylko tamtym
motywem muzycznym

co z tym, który nocą
śpiewa we mnie

nakładam kotu jedzenie z puszki on miaucząc autentycznie mnie wzmacnia

olej z prezerwatywy
znalezionej w krzakach

Idę z palcami mgłą pokrwawionymi.

jaki lubię alkohol?

naleciałości językowe, do czego doszło

jaką mam krótką linię życia

Kurz fruwa w promieniach.

płyną sobie rzeczułką skrzydełka much, psi ogon i inne
oka

nie mam wyrobionego zdania
w sprawach najważniejszych

zamknięty cmentarz
otwiera się za płotem

Ona się uśmiechnęła

Skserowane cielsko stron

Jeśli możecie i chcecie, pomóżcie.

różniły je tylko komentarze

Rozumiem molo po molowemu

ściągniemy cię z najwyższej drabiny

Żadnej konwersacji,
wymiany uśmiechów
i poglądów.

Zero zamiaru snu po stronie córki
i zero po stronie syna.

jasne nie wystarczy wierzyć w siebie i zapieprzać sukcesu nie starczy dla wszystkich

Poeta dzieli się wierszem z innymi poetami.

wytnij z gazet ojca i matkę

Każdy ma taki kartel,
na jaki nie zasłużył.

wynosimy z domu co nam w ręce wpadnie

wszystkie bóle świata w zderzeniu z łożem śmiertelnym

wolno przerzucam ciężką czarną ziemię
szybko odrzucam skojarzenie z grobem

Mój brzeg jest urwisty i stromy

sama samotność nie boli

każdy ma swoje niebo

w końcu napaść na bank a potem żyć

A jeśli będzie następna część,
czmychnie nam poprzednia całość.

Moja chińska przyjaciółka czasem do mnie dzwoni,
pracuje zdalnie, nie wychodzi z domu,
pracowałaby w mieście, lecz jest kwarantanna

widzę deszcz z góry

moje sny gwoździe
ciężkie jak butle z gazem

kiedyś byliśmy dobrzy

można spokojnie wrócić
do domów usiąść przed telewizorem i wysłuchać
komunikatu o odwołaniu.

powietrze cierpliwie unosi głosy ptaków

dzwonię do nich daremnie

boję się kupić kalendarz na nowy rok

bo to przecież tylko film akcji był

Straszliwie piękna jest ta chwila

Dodekafonia, proste
opowiadania o miastach
u stóp Karkonoszy

Konduktorka
bez ruchu stoi na peronie, we mgle.

Z jakiegoś powodu w świat płynie bełkot

Miłosierdzie i krew, i pot, i żółć, i ocet.

Ulica bez ciebie
jest inna niż ulica z tobą.

jego zasada jest prosta zakroczna płasko
wykroczna na pięcie ręce przy sobie

zamiast słów

boję się że wszyscy w końcu umrą
umiem powiedzieć dopiero po szesnastu wersach

„Klątwa”, debiut prozatorski Roberta Eresa, już dostępna na naszej stronie.

Śmierć się przechadza wzdłuż ogrodzenia, nic sobie nie robiąc z zaostrzonych sztachet. Pies jej niestraszny i dwa wilcze doły. Już odbija się w szybach, w łazienkowym lustrze.

rośnie karmiony naszym strachem

Oby dni przynosiły jak najmniej smutku.