Tag: Stajnia

Warsztaty były dla mnie najlepszą możliwą półkolonią dla dorosłych.

stworzyły cyrkową figurę balansującej na swoim życiu kobiety z brodą

Zasady są jasne. Nabór do Stajni 2!

Ojciec mówił, że nigdy nie znajdę męża.

Mama była lekka i przypominała rachityczną gałązkę.

Milicjant widział konary drzew, otwarte jak rana niebo nad nimi i pełzł w stronę światła.

Podobno takie osoby zawsze chcą być na pierwszym miejscu.

I choćby nie wiem, ile ich było w rzeczywistości, każdemu towarzyszyło już uczucie nadchodzącej straty.

Oboje poczuli irytację, lecz nikt z nich nie wypowiedział ani słowa, tylko krzywe kółka od wózka zaskrzypiały na nierównej kostce.

Matka z twarzą rozciągniętą w dziwnym grymasie.

Miała wrażenie, że po wszystkim przychodzi tu mężczyzna w zgniłozielonych gumiakach i fartuchu, wyciąga szlauch i zmywa krew i wydzieliny.

Do mnie zaś dociera wyłącznie jego mina.

Oznacza to dla mnie zmianę w podejściu do pracy, gdzie samo postrzeganie świata i rzeczywistości nie staje się pretekstem do pisania, ale wstępem do analizy.

„Zaufaj czytelnikowi” – to zdanie, które często pada podczas warsztatów. Długo nie mogłam go zrozumieć.

„Stajnia” spełniła więc moje oczekiwania, które były błędne.

Dzięki temu moja opowieść zmieniła wiele napięciowych punktów, gdzie indziej położyłam akcenty, a bohaterowie zyskali prawdziwe skóry, rany i blizny.

Ważniejsze okazało się to, co te warsztaty zrobiły z nami, uczniakami.

To, z czym zaczynaliśmy, różni się od tego, co mamy teraz.

Pisanie powieści to wielka przygoda, tak. Takiej przygodzie trudno nie ulec.

Ten eksperyment nie jest dla każdego i każdej, więc nie polecam szerokim gestem.