Kategoria: Pismo

za językiem

Wawrzek bardziej pasuje składniowo.

Nie jestem święty, więc nie świętuję.

Marta Kucharska pragnęła pokazać, jak działa nasza wyobraźnia.

lekko wyblakłymi farbami na pożółkłym papierze

chcę po prostu obejrzeć obrazy

Zdrowiej wcale nie chcieć.

pili mnie jak słodki nektar

bo ja tak mówię i tak być musi

nad zabetonowanym brzegiem rzeki

ktoś lata temu nacisnął jeden przycisk

ze złamanymi skrzydłami

I cóż, że surma w niebie gra

gdzie jesteś

ogrzewam kamienie

jest tylko okruchem opowieści

z tomu „Rebelia”

trawiąc szlachetne niegdyś słowne nawyki

zabawkami między deszczem 

że takie szumiące

to już siódmy wers i nic

poezja XXI wieku

I ruszam razem z przeznaczeniem.

marzenia zadają cios

bardzo jasne włosy

jak nabój 

ołówkiem przewijam kasetę

czarna niczym ja

choćby miała smakować octem

fundament przeżarty od gąb

Matka nie chciała patrzeć na to wężowisko.

Teraz jestem sama i nie jestem sobą.

trzecia rano od zawsze godziną samotnych mężczyzn

czuję, choć nie powinnam

w rękach odłamki

ten beztroski dziecięcy

idzie koniec języka

Łatwiej się nie da

Słowa, które lądują na papierze i mogą być niczym, tylko skazaną na zapomnienie zabawą.

tej jesieni będą strzelać z latawców

armia was całą armię nas
ma zamiar zmieść ze sceny

Zgodził się.

wataha trzydziestu wilków pojawiła się w okolicach Jaszkowej

Ale jaki to ma związek z moimi wierszami?

siedzieliśmy anonimowo lecz blisko

pierwszy był tu Bóg

na ulicach, gdzie chyba obecnie najbliżej można poznać istotę prawdy o współczesnym życiu ludzkim

Płyną tam dwie rzeki, Cholesterolu i Testosteronu

Wypłakała rzekę, a on zwinął żagle.

tym jest dla mnie ta przygoda

Nie wygląda niewinnie, prawda?

To jednak nie była moja sprawa

ludzie tacy jak ty

przez chwilę jesteśmy tylko my dwie, ja i ja

każdy ruch wygeneruje jakiś układ

trzymając cię za poły

na skórze twoje kroki

Trzymaj mnie mocniej

Okazało się, że bohater najważniejszej powieści nie tylko XX wieku – „Procesu” Franza Kafki – Józef K. nie został jednak zamordowany. Zamieszkał przed II Wojną w Mikołowie, w dzielnicy Reta.

Po co szukać na wszystko nazw, po co od czegoś zaczynać.

zasada takiego zdania jest niepochwytna

W jej głowie twój zapach szumi

Na górnych pomostach

im bardziej lgniemy do przyjemności (tekstu i poza-tekstu), tym większa szansa, że skończymy złamani, podeptani, wywiedzeni w pole

Wyobrażam sobie światło pozwalające przeczytać mi podstawę prawną, która mnie uratuje

Czy stary musi tu chodzić tak z rana?

chłodny wartki strumień płynął przez jej ciało

miłość istnieje

Może jakiś wiersz, co? No, wiesz, taki, który uratowałby świat?

było już legendą

jestem zajęta i nie mam nic

Poeta wyrzuca śmieci, mocuje się z zamkiem.

naszych czekających na nieuchronny koniec

na wieś, w las, nad rzekę

strain and enmity

nie było miejsca na niewinność

ratuj mnie kto może

nie trzeba mott

gdzie wiersze czują się dobrze i są szczęśliwie

wbiec na górę po ruchomych schodach poruszających się w dół

wyblanszowane lica

co my tu robimy?

Płaci się haracz z czasu rutynie

Płoszczynka ma postać skończoną

słowoleje

szybkość roślin

gdzie nawet nie przechodzą psy

Wiatr dmie szyderczo.

szlag trafia głębię

Przypadek czy analogia?

słowa bezwietrzne

wpompowali

Odpaliłem ostatniego papierosa Jin Ling, marzyłem dalej o końcu świata.

Będą mogli się na siebie porządnie napatrzeć.

kto następny

zanim dogonimy światło

Kto nie pracuje i tak musi się ubrać.

Nikt nie przyniósł kwiatów

im mniej, tym lepiej.