Tag: Antologia Wiersza Polskiego

z wiosną

Zgłodniałym wróbelkiem

każdemu

domek dobry

nie chcą mieć czytelników

Cisza

Z „Wiązań”

dla mnie to rozkosz

dokarmelam

I cóż, że surma w niebie gra

bardzo jasne włosy

zasada takiego zdania jest niepochwytna

było już legendą

wyblanszowane lica

słowoleje

szybkość roślin

gdzie nawet nie przechodzą psy

Z daleka dolatuje skrzyp
dźwigów, które wcześniej rozpoczęły pracę.

Zmarł

Zmarł Janusz Styczeń

w gruz je wali człowiek, homo sapiens dziki

nóż ma być bezszelestny a jego połysk giętki

Pi­li­śmy z jed­nej szklan­ki

nie od­na­wiać skoń­czo­nych roz­dzia­łów

Granice. Granice.

Czy zaniechał tych pytań, czy zadawał inne?
Czy było to chwilowe, czy miało trwać nadal?

miecz wlókł się nisko jak myśl zmęczona
ostrze bez zwycięstw

Pięćdziesiąta rocznica śmierci Rafała Wojaczka

Kudły barana z szarego ostrego szkliwa.

Zmarł Adam Zagajewski

Lecz ja, wybaczcie, bracia, pragnę Polski słabej

Tłoczą mi
w ciebie moja ojczyzno jakiś gorzki swąd.

Synowie naszych kobiet nie będą nosić broni

Wtenczas dopiero!

Ta ciemność wszystko oczerni

Idę z palcami mgłą pokrwawionymi.

Ona się uśmiechnęła

Miłosierdzie i krew, i pot, i żółć, i ocet.

Przeto
wróćmy znów do esencji. Z nią bo jesteśmy pewniejsi.

Światło mówi – stop.