Kategoria: Poezja

niedowiarki ciągle nie wierzą

z gruntu do nieba

Tam, gdzie nikt mnie nie zobaczy.

teraz zaczyna się wszystko

Samopylni nie zdychają

na kartkach rozdzieranych drugiego dnia

jestem boginią

Jutro się zacznie

już niemal wtoczony na szczyt

Mieliśmy swoje momenty

Sadza spod pieca

białe szybko się brudzą

dla mnie to rozkosz

dokarmelam

nie wkładaj nowych butów na to błoto

Płynnopłciowe ciała.

Przepona działa nawet przez zaciśnięte zęby

nie po Tobie płaczą

co daje oparcie

strasznie tego nie chcę!

bierzcie i mocujcie się z tym sami

O, jesteś.

pocieszenie braku przypadku

velika je moć

Zamurowali nasz pustostan

Miałem imię, nie mam imienia.

dosięgnie was słuszna nienawiść sprawiedliwych

urodziła się matka

bóstwo działa wszędzie

Z „Kociej wiary”

Półnagi mężczyzna majstruje

tak się żegnamy.

Lauro, tylko ty

czeka aż zasnę

ten jeden jedyny smutek

gdzie jest zardzewiała drylownica

Jestem na nie

Z „Trax”

na zeszyt

jakim językiem będą mówiły nasze dzieci?

życie jest jamą drapieżnika, z której uciekłam

Zespół przeprosił.

za językiem

Nie jestem święty, więc nie świętuję.

Zdrowiej wcale nie chcieć.

pili mnie jak słodki nektar

bo ja tak mówię i tak być musi

nad zabetonowanym brzegiem rzeki

ze złamanymi skrzydłami

I cóż, że surma w niebie gra

gdzie jesteś

ogrzewam kamienie

jest tylko okruchem opowieści

z tomu „Rebelia”

trawiąc szlachetne niegdyś słowne nawyki

zabawkami między deszczem 

że takie szumiące

to już siódmy wers i nic

poezja XXI wieku

I ruszam razem z przeznaczeniem.

marzenia zadają cios

bardzo jasne włosy

jak nabój 

ołówkiem przewijam kasetę

czarna niczym ja

choćby miała smakować octem

fundament przeżarty od gąb

Teraz jestem sama i nie jestem sobą.

trzecia rano od zawsze godziną samotnych mężczyzn

czuję, choć nie powinnam

w rękach odłamki

ten beztroski dziecięcy

idzie koniec języka

Łatwiej się nie da

tej jesieni będą strzelać z latawców

armia was całą armię nas
ma zamiar zmieść ze sceny

Ale jaki to ma związek z moimi wierszami?

siedzieliśmy anonimowo lecz blisko

pierwszy był tu Bóg

Wypłakała rzekę, a on zwinął żagle.

tym jest dla mnie ta przygoda

Nie wygląda niewinnie, prawda?

To jednak nie była moja sprawa

ludzie tacy jak ty

przez chwilę jesteśmy tylko my dwie, ja i ja

każdy ruch wygeneruje jakiś układ

trzymając cię za poły

na skórze twoje kroki

Trzymaj mnie mocniej

zasada takiego zdania jest niepochwytna

W jej głowie twój zapach szumi

Na górnych pomostach

miłość istnieje

było już legendą

jestem zajęta i nie mam nic

naszych czekających na nieuchronny koniec

strain and enmity

nie było miejsca na niewinność

ratuj mnie kto może